توجه به احساس کودک

کودکان با گريه، ضربه زدن و ساير اعمال فيزيکي درصدد ابراز عصبانيت، خستگي و يا اضطراب خود برمي آيند. علت بروز بسياري از مشکلات عدم برقراري ارتباط صحيح و بي توجهي به احساسات و افکار کودک است.

از آن جايي که کودکان هنوز به بلوغ احساسي نرسيده و توانايي بيان احساسات خود را ندارند، اين وظيفه والدين است که به احساسات آن ها پي ببرند و دريابند کودک شان چه وقت ناراحت، تنها، رنجيده، خجالت زده و ‎.‎.‎. است.

کودکان با گريه، ضربه زدن و ساير اعمال فيزيکي درصدد ابراز عصبانيت، خستگي و يا اضطراب خود برمي آيند. اغلب هنگامي که کودک بي قرار و بي تفاوت بوده و به چيزي ضربه مي زند، فرياد مي کشد، گريه مي کند، بالا و پائين مي پرد و يا نمي تواند آرام بنشيند، حاکي از آن است که برخي از نيازهاي کودک مورد توجه قرار نگرفته و يا کودک نمي تواند احساسات خود را کنترل کند.

در اين هنگام براي کمک به کودک والدين بايد توجه بي قيد و شرط خود را متوجه کودک کنند. علت بروز بسياري از مشکلات عدم برقراري ارتباط صحيح و بي توجهي به احساسات و افکار کودک است.

هنگامي که کودک دستپاچه است نياز به توجه والدينش دارد؛ چرا که او براي حل مشکلي که او را دستپاچه کرده به کمک والدين و يا حتي توجه و همدردي آن ها نياز دارد تا حداقل احساس تنها بودن نکند. والدين بايد احساس کودک خود را دقيقاً مورد ارزيابي قرار دهند و براي پي بردن به آن حتي با بازي، سؤالاتي را مطرح کنند.

براي مثال هنگام بازي از کودک بپرسند: «علت ناراحتي تو اين نيست که به پارک نرفتي» و يا«دوست داشتي سوار ماشين شوي و بخاطر همين نگران و ناراحت شدي» و ‎.‎.‎. اگر کودک به جاي بيان اين که اين دلايل اصلاً مهم نيست، بيشتر دستپاچه شد، والدين بايد سريعاً شرايط را آرام کرده و به او بگويند«حتماً روز بدي داشتي» اعتبار و اهميت دادن به احساس کودک بسيار مهم است.

والدين هرگز نبايد احساسات کودک را مسخره کرده و به آن بخندند و يا حتي آن را امري ناچيز بپندارند. بلکه برعکس بايد به او بگويند که اگر آن ها هم جاي او بودند همين احساس را داشتند.

صحبت کردن با کودک در رابطه با احساسات براي کودک ضروري است. علاوه بر اين کودکان نياز دارند تا روش هاي صحيح بيان احساسات و کنترل آن ها را بياموزند و اين وظيفه والدين است که آن ها را به کودک خود آموزش دهند.

نويسنده: سعيد سپهري