با کاروان عشق؛ قسمت چهل و سوم

خلاصه : روز عاشورا فرا رسیده است. لشكر كوفه حركت مى‏ كند و رو به‏ روى لشكر امام مى ‏ايستد. امام حسين ‏عليه السلام رو به سپاه كوفه مى ‏کند و از آنها می خواهد که در جنگ شتاب نكنند تا آن ها را نصيحت كند. اما انگار گوش های این مردم کر شده است و سخن حق را نمی شنوند. یاران امام یکی پس از دیگری جان خود را فدای امامشان کردند و اکنون نوبت جوانان بنی هاشم است، علی اکبر به سوی پدر می آید تا اجازه ی میدان بخواهد...

امام حسين ‏عليه السلام به ياران خود كه در خاك و خون غلتيده ‏اند نگاهى مى ‏كند و اشك ماتم مى ‏ريزد. همه آنها با هم عهد بسته بودند كه تا يكى از آنها زنده‏اند، نگذارند هيچ يك از جوانان بنى ‏هاشم به ميدان بيايند.

 بيش از پنجاه يار وفادار، جان خود را فداى امام نمودند و اكنون نوبت هجده جوان بنى‏ هاشم است.

 امام در ميدان ايستاده است و نگاهش به سوى سپاه كوفه خيره مانده است و به نادانى مردم كوفه فكر مى‏كند. آنهايى كه امام را دعوت كرده‏اند، امّا اكنون در مقابل او ايستاده‏اند.

 صدايى به گوش امام حسين‏ عليه السلام مى ‏رسد: «بابا به من اجازه ميدان مى ‏دهى؟». امام برمى ‏گردد و على اكبر، جوان خود را مى‏ بيند كه آماده رفتن شده است. اشك در چشمان او حلقه مى‏ زند و به پسرش اجازه ميدان مى‏ دهد.

 در خيمه‏ها چه غوغايى بر پا شده است. خواهر، عمّه و هر كه در اطراف خيمه است، اين منظره را تماشا مى‏ كند.

 على اكبر به ميدان مى‏ رود. او آن‏قدر شبيه پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه هر كس دلش براى پيامبرصلى الله عليه وآله تنگ مى‏شد او را نگاه مى‏كرد.

 اكنون او سوار اسب مى‏شود و مهار آن را در دست مى‏گيرد. نگاه حسين‏عليه السلام به سوى او خيره مانده است. از پس پرده اشك جوانش را نظاره مى‏ كند.

 تمام لشكر كوفه، منتظر آمدن على اكبر هستند، آنها مى‏ خواهند دل حسين را با ريختن خون على اكبر به درد آورند.

 نگاه كن! امام دست خود را به سوى آسمان مى‏ گيرد و دعا مى ‏كند: «بار خدايا! خودت شاهد باش من جوانى را به سوى اين سپاه مى ‏فرستم كه هرگاه دلتنگ پيامبر صلى الله عليه و آله مى ‏شديم، او را نگاه مى‏ كرديم».

 على اكبر به سوى ميدان مى‏ تازد، سپاه كوفه نيز، به دستور عمرسعد، به جنگ با او مى‏ روند.

 على اكبر شمشير مى‏ زند و دشمنان را به خاك سياه مى ‏نشاند.

 در ميدان مى‏ چرخد و رَجَز مى ‏خواند: «من على پسر حسين هستم. من از خاندان پيامبر هستم».

 او به هر سو كه مى ‏رود لشكر كوفه فرار مى‏ كند و در هر حمله، عده زيادى از شجاعان سپاه كوفه را نيز، به قتل مى‏ رساند.

 در دل پدر چه مى ‏گذرد؟ او مى ‏خواهد يك بار ديگر جوانش را ببيند.

 على اكبر مى ‏رزمد و مى‏ جنگد. آفتاب گرم كربلا غوغا مى ‏كند. تشنگى بر او غلبه كرده است.

 على اكبر باز مى‏ گردد. چقدر پيكرش زخم برداشته است!

 اكنون او مقابل پدر مى ‏ايستد و مى ‏گويد: «تشنگى مرا كُشت بابا! سنگينى اسلحه توانم را بريده است. آيا آبى هست تا بنوشم و بر دشمنان حمله ببرم».

 چشمان امام حسين‏ عليه السلام پر از اشك مى ‏شود. آخر پاره جگرش از او آب مى‏ طلبد. صدا مى ‏زند: «اى محبوب من! صبر داشته باش!».

 آرى! امام، همه علاقه خود به پسرش را در اين عبارت خلاصه مى‏ كند: «اى محبوب من».

نگاه كن! اشك در چشم امام حلقه مى‏ زند و مى ‏فرمايد: «پسرم! به زودى از دست جدّ خود، رسول خدا سيراب خواهى شد».

 على اكبر به ميدان برمى ‏گردد. شمشير او در هوا مى ‏چرخد و پى ‏در پى دشمنان را به تباهى مى ‏كشاند. همه از ترس او فرار مى ‏كنند.

نيزه‏ ها و تيرها همچنان پرتاب مى ‏شود و سرانجام نيزه‏ اى به كمر على اكبر اصابت مى ‏كند. اكنون نامردان كوفه فرصت مى‏ يابند و بر فرق سرش شمشير مى ‏زنند. خون فوران مى ‏كند و او سر خود را روى گردن اسب مى ‏نهد.

 خون چشم اسب را مى ‏پوشاند و اسب به سوى قلب دشمن مى ‏رود. دشمنان شادى و هلهله مى ‏كنند و هر كسى با شمشير ضربه ‏اى به على اكبر مى ‏زند. اسب سرگردان به ميدان باز مى ‏گردد و على اكبر روى زمين مى ‏افتد و فرياد مى ‏زند: «بابا! خداحافظ!».

 امام حسين ‏عليه السلام به سرعت مى ‏آيد و پيكرِ پاره پاره جوانش را در آغوش مى ‏كشد.

 نگاه كن! حسين، سر على اكبر را به سينه گرفته است. على اكبر چشم خود را باز مى ‏كند و چهره پدر را مى ‏بيند. او به ياد مى ‏آورد كه دل پدر براى تشنگى او سوخته بود.

 او مى‏ خواهد با پدر سخن بگويد: «بابا! اين جدّم، رسول خداست كه مرا از آب كوثر سيراب مى ‏نمايد.»

 آرى! اى حسين! ديگر غصه تشنگى پسر را نخور!

 در اين دنيا هيچ چيز براى انسان سخت‏ تر از اين نيست كه فرزندش روى دستانش جان بدهد. به خدا سختى آن لحظه را نمى‏ توان بيان كرد.

 على اكبر روى دست بابا در حال جان دادن است. امام او را به سينه مى ‏گيرد. اما رنگِ او زردِ زرد شده، خون از بدنش رفته و در حال پر كشيدن به اوج آسمان ‏ها است.

 ناگهان، ناله‏ اى مى ‏زند و جان مى ‏دهد. پدر فرياد مى ‏زند: «پسرم!». اما ديگر صدايى به گوشش نمى ‏رسد. پدر صورت به صورت جوانش مى ‏گذارد و مى‏ گويد: «بعد از تو، ديگر، زندگى دنيا را نمى ‏خواهم».

 خدايا! چه صحنه ‏اى است. حسين كنار جسم بى‏ جان پسر گريه مى ‏كند. زينب ‏عليها السلام شتابان به سوى ميدان مى ‏آيد. و نگران است كه اگر دير برسد، حسين ‏عليه السلام از داغ جوانش، جان بدهد.

 او گريه مى‏ كند و مى ‏گويد: «واى برادرم! واى پسر برادرم!».

 آرى! او مى‏آيد تا جان برادر را نجات دهد. زينب‏ عليها السلام، پيكر بى ‏جان على اكبر را در آغوش مى ‏گيرد و صداى گريه‏ اش بلند مى ‏شود.

 امام توان برداشتن پيكر جوانش را ندارد. سپس جوانان بنى ‏هاشم را به يارى مى‏ طلبد و مى ‏فرمايد: «پيكر برادرتان را به خيمه‏ ها ببريد». آن‏گاه همراه زينب‏ عليها السلام به سوى خيمه ‏ها باز مى ‏گردد...