شهادت امام محمد باقر (ع)

 شهادت امام محمد باقر (ع) ، شکافنده ی علوم رو به همه ی مامانای عزیز تسلیت عرض می کنیم.

برای آشناسازی کودکان با این امام بزرگوار مطالبی را در ادامه قرار داده ایم، امیدواریم که مورد استفاده قرار بگیره ...

 ایام سوگواری، همه جا پر شده از حزن و اندوه. در این مواقع می توانیم با ذکر مشخصاتی از ائمه ی بزرگوار کودکانمان را با ایشان بیشتر آشنا کنیم. سعی کنیم مطالعه و دانسته های خودمون رو بالا ببریم و معرفت امام (ع) را ابتدا در قلب و جان خودمان و سپس در وجود فرزندمان بارور کنیم. ان شاءالله

البته به صورت دوست داشتنی و داستان مانند، این مطالب رو بازگو کنیم که فرزند عزیزمان از آن دلزده و خسته نشود.

برای مثال (به منظور توضیح دادن قسمت صدقه می تونیم این موضوع رو به صورت قصه تعریف کنیم)، به این ترتیب بگوییم که : «امام محمد باقر(ع) هر روز جمعه وقتی از خواب بیدار می شد ، یه مقدار پول برمیداشت و اون رو صدقه میداد ، بعد به همه می گفت : اگه در روز جمعه صدقه بدیم ، چند برابر روزای دیگه ثواب کردیم» و بعد از اون می تونیم حتی در مورد صدقه (البته اگه کودک تمایل نشون داد) صحبت کنیم...

پدر امام باقر(ع) ، امام سجاد(ع) پسر امام حسین(ع) و مادرش دختر امام حسن(ع) است که از دو جهت نسبتش به امام علی(ع) می رسد. به همین جهت او را «ابن الخیرتین» می نامیدند.

امام محمّد باقر علیه السلام در سن چهار سالگى در صحراى کربلا حضور داشت .

حضرت در هر روز جمعه یک دینار در راه خدا به مستمندان صدقه مى داد و مى فرمود: دادن صدقه در روز جمعه چند برابر دیگر روزها پاداش دارد.

هرگاه براى حضرت مشکلى پیش مى آمد، خانواده خویش را جمع مى نمود؛ و در جمع آن ها به درگاه خداوند دعا مى کرد و آن ها آمّین مى گفتند.

امام باقر(ع) دارای خصال ستوده و مؤدب به آداب اسلامی بود. سیرت و صورتش ستوده بود. پیوسته لباس تمیز می پوشید. در کمال وقار و شکوه حرکت می کرد. متولی صدقات حضرت رسول(ص) و امیرالمؤمنین علی(ع) و پدر و جد خود بود و این صدقات را میان بنی هاشم و مساکین و نیازمندان تقسیم می کرد و اداره آنها را از جهت مالی به عهده داشت. امام باقر(ع) بسیار گشاده رو و با مؤمنان و دوستان خوش برخورد بود. با همه اصحاب مصافحه می کرد و دیگران را نیز بدین کار تشویق می فرمود. می خواست سنت جدش رسول الله(ص) را در عمل، بین مردم زنده کند و مکارم اخلاقی را به مردم تعلیم نماید.

دانش امام باقر(ع) نیز همانند دیگر امامان از سرچشمه وحی بود. در کتاب های تراجم اهل سنت با صراحت از شخصیت علمی و معنوی امام باقر(ع) ستایش و تمجید شده است. در زمان امام باقر(ع) که خلفای اموی درگیر مشکلات داخلی و انحرافات فکری و اجتماعی و اخلاقی خود و مردم بودند و به ویژه در طول حکومت «عمر بن عبدالعزیز» که نسبتاً فردی لایق بود، امام(ع) توانست «دانشگاه اسلامی مدینه» را پایه ریزی کند. که در زمان امام صادق(ع) به صورت دانشکده هایی در تمام زمینه های علمی، کارآمد شد.

بنا بر روایتی روزی امام باقر(ع) بر هشام بن عبدالملک وارد شد و به او با عنوان خلیفه و امیرالمؤمنین سلام نکرد. هشام ناراحت شد و پس از سرزنش امام، دستور بازداشت او را صادر کرد. کسانی که در زندان با آن حضرت بودند، تحت تأثیر شخصیت نافذ امام قرار گرفتند. وقتی هشام از این موضوع آگاه شد دستور داد حضرت را به مدینه بازگردانند. سرانجام آن حضرت در هفتم ذیحجه سال 114 هجری قمری در 57 سالگی در مدینه به وسیله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست و پیکر مقدسش در قبرستان بقیع ـ کنار پدر بزرگوارش ـ مدفون گشت.