با کاروان عشق؛ قسمت پنجاه و ششم

 نيمه شب، دختر كوچك امام حسين ‏عليه السلام از خواب بيدار مى ‏شود، گمان مى‏ كنم نام او رقيّه است. او با گريه مى‏ گويد: «من الآن پدر خود را در خواب ديدم، باباى من كجاست؟»...

امشب، سكينه، دختر امام حسين عليه السلام، رؤيايى مى ‏بيند:
محملى از نور بر زمين فرود مى ‏آيد. بانويى از آن پياده مى ‏شود كه دست بر سر دارد و گريه مى‏ كند. خدايا! آن بانو كيست كه به ديدن ما آمده است؟
 - شما كيستى كه به ديدن اسيران آمده ‏اى؟
 - دخترم، مرا نمى ‏شناسى؟ من مادر بزرگت، فاطمه زهرا هستم.
 سكينه تا اين را مى ‏شنود، در آغوش او مى ‏رود و در حالى كه گريه مى ‏كند، مى ‏گويد: «مادر! پدرم را كشتند و ما را به اسيرى بردند.»
 سكينه شروع مى‏ كند و ماجراهاى كربلا و كوفه و شام را شرح مى ‏دهد. اشك از چشمان حضرت زهرا عليها السلام جارى مى ‏شود.
 او به سكينه مى‏ گويد: «دخترم! آرام باش، كه قلب مرا سوزاندى! نگاه كن! اين پيراهن خون آلود پدرت حسين ‏عليه السلام است، من تا روز قيامت، يك لحظه هم اين پيراهن را از خود جدا نمى ‏كنم.»
 اين‏ جاست كه سكينه از خواب بيدار مى ‏شود.
شب ‏ها و روزها مى‏ گذرد...
 نيمه شب، دختر كوچك امام حسين ‏عليه السلام از خواب بيدار مى ‏شود، گمان مى‏ كنم نام او رقيّه است.
 او با گريه مى‏ گويد: «من الآن پدر خود را در خواب ديدم، باباى من كجاست؟»
 همه زنان گريه مى ‏كنند. در خرابه شام غوغايى مى‏ شود. صداى ناله و گريه به گوش يزيد مى ‏رسد. يزيد فرياد مى‏ زند:
 - چه خبر شده است؟
 - دختر كوچكِ حسين، سراغ پدر را مى ‏گيرد.
 - سر پدرش را براى او ببريد تا آرام بگيرد.
 مأموران سر امام حسين‏ عليه السلام را نزد دختر مى ‏آورند.
 او نگاهى به سر بابا مى‏ كند و با آن سخن مى‏ گويد: «چه كسى صورت تو را به خون، رنگين نمود؟ چه كسى مرا در خردسالى يتيم كرد؟»
 او با سر بابا سخن مى‏ گويد و همه اهل خرابه، گريه مى ‏كنند. قيامتى بر پا مى ‏شود، اما ناگهان همه مى ‏بينند كه صداى اين دختر قطع شد. گويى اين كودك به خواب رفته است.
 همه آرام مى ‏شوند، تا اين دختر بتواند آرام بخوابد، امّا در واقع اين دختر به خواب نرفته بلكه روح او، اكنون نزد پدر پر كشيده است.
بار ديگر در خرابه غوغايى بر پا مى ‏شود. صداى گريه و ناله همه جا را فرا مى ‏گيرد.
 اسيران هنوز در خرابه شام هستند و يزيد سرمست از پيروزى، هر روز سرِ امام حسين‏ عليه السلام را جلوى خود مى ‏گذارد و به شراب ‏خورى و عيش و نوش مى ‏پردازد.
 امروز از كشور روم، نماينده ‏اى براى ديدن يزيد مى ‏آيد.

او پيام مهمى را براى يزيد آورده است. نماينده روم وارد قصر مى‏ شود.

يزيد از روى تخت خود برمى ‏خيزد و نماينده كشور روم را به بالاى مجلس دعوت مى‏ كند. او كنار يزيد مى ‏نشيند و يزيد جام شرابى به او تعارف مى ‏كند.
 نماينده روم مى ‏بيند كه قصر يزيد، مزين شده است، صداى ساز و آواز مى ‏آيد و رقاصان مى‏ خوانند و مى ‏نوازند. گويى مجلس عروسى است. چه خبر شده كه يزيد اين ‏قدر خوشحال و شاد است؟

ناگهان چشم او به سر بريده‏اى مى‏ افتد كه رو به ‏روى يزيد است:
 - اين سر كيست كه در مقابل توست؟
 - تو چه كار به اين كارها دارى؟
 - اى يزيد! وقتى به روم برگردم، بايد هر آنچه در اين سفر ديده‏ ام را براى پادشاه روم گزارش كنم. من بايد بدانم چه شده كه تو اين‏قدر خوشحالى؟
 - اين، سرِ حسين، پسر فاطمه است.
 - فاطمه كيست؟
 - دختر پيامبر اسلام.
 نماينده روم متعجب مى ‏شود و با عصبانيت از جاى خود  برمى ‏خيزد و مى ‏گويد: «اى يزيد! واى بر تو، واى بر اين دين‏ دارى تو»
يزيد با تعجّب به او نگاه مى ‏كند. فرستاده روم كه مسيحى است، پس او را چه مى ‏شود؟
نماينده كشور روم به سخن خود ادامه مى ‏دهد: «اى يزيد! بين من و حضرت داوود، ده‏ ها واسطه وجود دارد، امّا مسيحيان خاك پاى مرا براى تبرك برمى ‏دارند و مى ‏گويند تو از نسل داوود پيامبر صلى الله عليه و آله هستى.

ولى تو فرزند دختر پيامبر خود را مى ‏كشى و جشن مى‏ گيرى؟ تو چگونه مسلمانى هستى؟!...

 اى يزيد! پيامبر ما، حضرت عيسى‏ عليه السلام هرگز ازدواج نكرد و فرزندى نيز نداشت و يادگارى از پيامبر ما باقى نمانده است.

اما وقتى حضرت عيسى‏ عليه السلام مى‏ خواست به مسافرت برود سوار بر درازگوشى مى ‏شد، ما مسيحيان، نعل آن درازگوش را در يك كليسا نصب كرده ‏ايم.

مردم هر سال از راه‏ دور و نزديك به آن كليسا مى ‏روند و گرد آن طواف مى ‏كنند و آن نعل را مى‏ بوسند. ما مسيحيان اين ‏گونه به پيامبر خود احترام مى‏ گذاريم و تو فرزند دختر پيامبر خود را مى ‏كشى؟»
 يزيد بسيار ناراحت مى ‏شود و با خود فكر مى ‏كند كه اگر اين نماينده به كشور روم بازگردد، آبروى يزيد را خواهد ريخت. پس فرياد مى ‏زند: «اين مسيحى را به قتل برسانيد.»
 نماينده كشور روم رو به يزيد مى ‏كند و مى‏ گويد: «اى يزيد، من ديشب پيامبر شما را در خواب ديدم كه مرا به بهشت مژده داد و من از اين خواب متحيّر بودم. اكنون تعبير خوابم روشن شد. به درستى كه من به سوى بهشت مى ‏روم، «اشهد أنْ لا اله الا اللَّه و أشهد أنّ محمّداً رسول اللَّه.»
همسفرم! نگاه كن!
 او به سوى سر امام حسين‏ عليه السلام مى‏ رود.

سر را برمى ‏دارد و به سينه مى‏ چسباند، مى‏ بويد و مى‏ بوسد و اشك مى ‏ريزد.

يزيد فرياد مى ‏زند: «هر چه زودتر كارش را تمام كنيد.»
 مأموران گردن او را مى‏ زنند در حالى كه او هنوز سرِ امام حسين‏ عليه السلام را در سينه دارد...