با کاروان عشق؛ قسمت سی و پنجم

خلاصه: روز عاشورا فرا رسیده است. لشكر كوفه حركت مى‏ كند و رو به‏ روى لشكر امام مى ‏ايستد. امام حسين ‏عليه السلام رو به سپاه كوفه مى ‏کند و از آنها می خواهد که در جنگ شتاب نكنند تا آن ها را نصيحت كند. اما انگار گوش های این مردم کر شده است و سخن حق را نمی شنوند. یاران امام آماده اند تا یکی پس از دیگری جان خود را فدای امامشان کنند با هم ماجرای مُجَمَّع و نافع را می خوانیم...

مُجَمَّع، اهل كوفه است. امّا اكنون مى‏خواهد در مقابل سپاه كوفه بايستد.

 او به سوى سه نفر از دوستان خود مى‏رود. گوش كن! او با آنها در حال گفت‏وگو است: «بنگريد كه چگونه دوستان ما به خاك و خون كشيده شدند و چگونه دشمن قهقهه مستانه سر مى‏دهد. بياييد ما با هم يك گروه كوچك تشكيل دهيم و با هم به جنگ اين نامردها برويم».

 دوستان با او موافقند. آنها مى ‏خواهند پاسخى دندان شكن به گستاخى دشمن بدهند.

 چهار شير كربلا به سوى امام مى ‏روند تا براى رفتن به ميدان، از ايشان اجازه بگيرند. امام در حق آنها دعا مى ‏كند و بدين ترتيب به آنها اجازه رفتن مى ‏دهد. چهار جوان ‏مرد مى ‏آيند و در حالى كه شمشيرهاى آنها در هوا مى‏ چرخد، به قلب سپاه حمله مى‏ برند.

 همه فرار مى‏ كنند و سپاه كوفه در هم مى ‏ريزد. آنها شانه به شانه يكديگر حمله مى ‏كنند. گاه به قلب لشكر مى‏ زنند و گاه به سمت چپ و گاه به سمت راست. هيچ كس توان مقابله با آنها را ندارد. آنها مى ‏خواهند انتقام خونِ شهيدان را بگيرند. خدا مى ‏داند كه چقدر از اين نامردها را به خاك سياه مى ‏نشانند.

 عمرسعد بسيار عصبانى مى‏ شود. اين چهار نفر، يك لشكر را به زانو در آورده‏ اند. يك مرتبه فكرى به ذهن عمرسعد مى ‏رسد و دستور مى ‏دهد تا هنگامى كه آنها به قلب لشكر حمله مى ‏كنند لشكر راه را باز كند تا آنها به عقب سپاه برسند و آن‏ گاه آنها را محاصره كنند...

 اين نقشه اجرا مى ‏شود و اين چهار تن در حلقه محاصره قرار مى ‏گيرند. صداى «يا محمّد» آنها به گوش امام مى ‏رسد. امام، عبّاس را به كمك آنها مى‏ فرستد. عبّاس همچون حيدر كرّار مى‏ تازد و با شتاب به سپاه كوفه مى ‏رسد. همه فرار مى ‏كنند و حلقه محاصره شكسته مى ‏شود و آنها به سوى امام مى ‏آيند.

 همسفرم، نگاه كن! با اينكه پيكر آنها زخم‏ هاى زيادى خورده است، امّا باز هم عزم جهاد دارند. ماندن، رسمِ جوان‏ مردى نيست. آنها مى‏ خواهند باز گردند. ولى اى كاش آبى مى ‏بود تا اين ياران شجاع، گلويى تازه مى ‏كردند!...

 با ديدن امام و شنيدن كلام آن حضرت، جانى تازه در وجودشان دميده مى ‏شود. بدين ترتيب به سوى ميدان باز مى ‏گردند. باران تير و نيزه شروع مى ‏شود و گرد و غبار همه جا را فرا مى ‏گيرد. نبرد سنگين شده است و اندكى پس از آن در خاموشى فريادها و نشستن غبار، پيكر چهار شهيد ديده مى ‏شود كه كنار هم خفته ‏اند...

 تاكنون نام نافِع بن هلال را شنيده‏ اى؟ آن كه تيرانداز ماهر كربلاست.

 او تيرهاى زيادى همراه خود به كربلا آورده و نام خود را بر روى همه تيرها نوشته است. اينك زمان فداكارى او رسيده است.

 او براى دفاع از امام حسين‏ عليه السلام، تير در كمان مى‏ نهد و قلب دشمنان را نشانه مى‏ گيرد و تعدادى را به خاك سياه مى ‏نشاند. تيرهاى او تمام مى‏ شود. پس خدمت امام حسين‏ عليه السلام مى ‏آيد و اجازه ميدان مى ‏خواهد.

 امام نيز به او اجازه جنگ مى ‏دهد...

 او مى ‏رزمد و به جلو مى ‏رود. همه مى ‏ترسند و از مقابلش فرار مى ‏كنند. عمرسعد، دستور مى ‏دهد هيچ كس به تنهايى به جنگ ياران حسين نرود. آنها به جاى جنگ تن به تن، هر بار كه يكى از ياران امام حمله مى ‏كند، دسته جمعى حمله كرده و او را محاصره مى‏ كنند...

 دشمنان دور نافع حلقه مى ‏زنند و او را آماج تيرها قرار مى ‏دهند و سنگ به سوى او پرتاب مى ‏كنند. اما او مانند شير مى ‏جنگد و حمله مى ‏برد. دشمن حريف او نمى ‏شود. تيرى به بازوى راست او اصابت مى‏ كند و استخوان بازويش مى‏ شكند.

 او شمشير را به دست چپ مى ‏گيرد و شمشير مى ‏زند و حمله مى ‏كند. تير ديگرى به بازوى چپ او اصابت مى ‏كند، او ديگر نمى ‏تواند شمشير بزند.

 اكنون دشمنان نزديك‏تر مى ‏شوند. او نمى‏ تواند از خود دفاع كند. دشمنان، نافع را اسير مى ‏كنند و در حالى كه خون از بازوهايش مى‏ چكد، او را نزد عمرسعد مى ‏برند.

 عمرسعد تا نافع را مى ‏بيند او را مى‏ شناسد و مى ‏گويد: «واى بر تو نافع، چرا بر خودت رحم نكردى؟ ببين با خودت چه كرده‏ اى؟».

 نافع مردانه جواب مى ‏دهد: «خدا مى ‏داند كه من بر اراده و باور خود هستم و پشيمان نيستم و در نبرد با شما نيز، كوتاهى نكردم. شما هم خوب مى‏ دانيد كه اگر بازوان من سالم بود، هرگز نمى ‏توانستيد اسيرم كنيد. دريغا كه دستى براى شمشير زدن نمانده است...»

 همه مى ‏فهمند اگر چه نافع بازوان خود را از دست داده، امّا هرگز دست از آرمان خويش بر نداشته است. او هنوز در اوج مردانگى و دفاع از امام خويش ايستاده است.

 شمر فرياد مى ‏زند: «او را به قتل برسان». عمرسعد مى‏ گويد: «تو خود او را آورده ‏اى، خودت هم او را بكش». شمر خنجر مى ‏كشد.

«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّآ إِلَيْهِ رَ اجِعُونَ »

 روح نافع پر مى ‏كشد و به سوى آسمان پرواز مى ‏كند...