با کاروان عشق؛ قسمت سی و یکم

خلاصه: عمر سعد سپاه را آماده ی جنگ با امام می کند، امام حسین علیه السلام درخواست می کند که یک شب به آن ها مهلت دهند تا شبی دیگر با خدای خود راز و نیاز کنند و نماز بخوانند و عمر سعد به ناچار این درخواست را پذیرفت. در این شب یاران امام هر یک به گونه ای وفاداری خود را به امام نشان می دهند و امام در حق آن ها دعا می کند و جایگاهشان را در بهشت به آن ها نشان می دهد، امام برنامه های دیگری هم دارد دستور می دهد خيمه ‏ها با نظمى جديد و نزديك به هم بر پا مى ‏شود و سه طرف خیمه ها خندق حفر شود و خندق ها از هیزم پر شوند امام برای فردا برنامه ریزی می کند، فردا روز عاشوراست... 

اللَّه اكبر، اللَّه اكبر!

 صداى اذان صبح در دشت كربلا طنين‏ انداز مى‏ شود. امام حسين ‏عليه السلام همراه ياران خود به نماز مى ‏ايستد.

 نماز تمام مى‏ شود و امام دست به دعا برمى ‏دارد: «خدايا! تو پناه من هستى و من در سختى‏ ها به يارى تو دل خوش دارم. همه خوبى‏ ها و زيبايى‏ ها از آن توست و تو آرزوى بزرگ من هستى.»

 سپس ايشان برمى ‏خيزد و رو به ياران خود مى ‏گويد: «ياران خوبم! آگاه باشيد كه شهادت نزديك است. شكيبا باشيد و صبور، كه وعده خداوند نزديك است. ياران من! به زودى از رنج و اندوه دنيا آسوده شده و به بهشت جاودان رهسپار مى ‏شويد.»

 همه ياران يك صدا مى ‏گويند: «ما همه آماده ‏ايم تا جان خود را فداى شما نماييم.»

 با اشاره امام، همه برمى‏ خيزند و آماده مى‏ شوند. امام نيروهاى خود را به سه دسته تقسيم مى ‏كند.

 دسته راست، دسته چپ و دسته ميانه. زُهير فرمانده دسته راست و حَبيب بن مظاهر فرمانده دسته  چپ لشكر مى‏ شوند و خود حضرت نيز، در قلب لشكر قرار مى ‏گيرد.

 پروانه‏ ها آماده‏ اند تا جان خود را فداى شمع وجود امام حسين‏ عليه السلام كنند.

 امام پرچم لشكر را به دست برادرش عبّاس مى ‏دهد. او امروز علمدار دشت كربلاست.

 امام، اكنون دستور مى ‏دهد تا هيزم‏ هاى داخل خندق را آتش بزنند.

 سوارى به سوى لشكر امام مى ‏آيد. او همراه خود شمشيرى ندارد. اما در دست او نامه ‏اى است. خدايا، اين نامه چيست؟

 او جلو مى ‏آيد و مى ‏گويد: «من نامه‏ اى براى محمّد بن بَشير دارم. آيا شما او را مى ‏شناسيد؟»

 محمد بن بَشير از ياران امام است كه اكنون در صف مبارزه ايستاده است.

 نگاه كن! محمّد بن بَشير پيش مى‏ آيد. آورنده نامه يكى از بستگان اوست.

 سلام مى ‏كند و مى‏ گويد از من چه مى‏ خواهى؟

 - اين نامه را براى تو آورده‏ام.

 - در آن چه نوشته شده است؟

 - خبر رسيده پسرت كه به جنگ با كفار رفته بود، اكنون اسير شده است. بيا برويم و براى آزادى او تلاش كنيم.

 - من فرزندم را به خدا مى ‏سپارم.

 امام حسين‏ عليه السلام كه اين صحنه را مى ‏بيند، نزد محمّد بن بَشير مى ‏آيد و مى ‏فرمايد: «من بيعت خود را از تو برداشتم. تو مى ‏توانى براى آزادى فرزند خود بروى»

 چشمان محمّد بن بَشير پر از اشك مى ‏شود و مى ‏گويد: «تو را رها كنم و بروم. به خدا قسم كه هرگز چنين نمى ‏كنم».

 نامه‏ رسان با نااميدى ميدان را ترك مى ‏كند. او خيلى تعجّب كرده است. زيرا محمّد بن بَشير، پسر خود را بسيار دوست مى ‏داشت. او را چه شده كه براى آزادى پسرش كارى نمى ‏كند؟

 او نمى ‏داند كه محمّد بن بَشير هنوز هم جوان خود را دوست دارد. امّا عشقى والاتر قلب او را احاطه كرده است. او اكنون عاشق امام حسين‏ عليه السلام است و مى‏ خواهد جانش را فداى او كند.

 سپاه كوفه آماده جنگ مى‏ شود. در خيمه فرماندهى، سران سپاه جمع شده و به اين نتيجه رسيده ‏اند كه بايد هر چه سريع ‏تر جنگ را آغاز كنند. برنامه آنها اين است كه از چهار طرف به سوى اردوگاه امام حسين‏ عليه السلام حمله كنند و در كمتر از يك ساعت او و يارانش را اسير نموده و يا به قتل برسانند.

 عمرسعد به شمر مى‏گويد: «خود را به نزديكى خيمه‏هاى حسين برسان و وضعيّت آنها را بررسى كن و براى من خبر بياور.»

 شمر، سوار بر اسب مى‏ شود و به سوى اردوگاه امام پيش مى‏ تازد.

 آتش!

 خدايا! چه مى ‏بينم؟ سه طرف خيمه‏ ها پر از آتش است. گودالى عميق كنده شده و آتش از درون آنها شعله مى‏ كشد.

 يك طرف خيمه ‏ها باز است و مقابل آن، لشكرى كوچك  امّا منظّم ايستاده است. آنها سه دسته نظامى ‏اند. شير مردانى كه شمشير به دست آماده ‏اند تا تمام وجود از امام خويش دفاع كنند.

 او مى ‏فهمد كه ديگر نقشه حمله كردن از چهار طرف، عملى نيست.

 شمر عصبانى مى‏ شود. از شدّت ناراحتى فرياد مى ‏زند: «اى حسين! چرا زودتر از آتش جهنّم به استقبال آتش رفته ‏اى؟»

 سخن شمر دل ‏ها را به درد مى ‏آورد. شمر چه بى ‏حيا و گستاخ است. مسلم بن عَوْسجه طاقت نمى‏ آورد. تيرى در كمان مى ‏نهد و مى‏ خواهد حلقوم اين نامرد را نشانه رود.

 - مولاى من، اجازه مى ‏دهى اين نامرد را از پاى درآورم.

 - نه، صبر كن. دوست ندارم آغازگر جنگ ما باشيم.

 مسلم بن عوسجه تير از كمان بيرون مى ‏نهد.

 شمر باز مى ‏گردد و خبر مى ‏دهد كه ديگر نمى ‏توان از چهار طرف حمله كرد.

 عمرسعد با تغيير در شيوه حمله، پرچم سپاه را به غلام خود مى ‏دهد. طبل آغاز جنگ، زده مى ‏شود و سپاه كوفه حركت مى ‏كند.

 اين صداى عمرسعد است كه در صحراى كربلا مى ‏پيچد: «اى لشكر خدا! پيش به سوى بهشت!»

 لشكر كوفه حركت مى‏ كند و رو به‏ روى لشكر امام مى ‏ايستد.

 امام حسين ‏عليه السلام رو به سپاه كوفه مى ‏فرمايد: «اى مردم! سخن مرا بشنويد و در جنگ شتاب نكنيد. مى ‏خواهم شما را نصيحت كنم.»

 نفس‏ ها در سينه حبس مى ‏شود و همه منتظر شنيدن سخن امام هستند: «آيا مرا مى‏ شناسيد؟ لحظه ‏اى با خود فكر كنيد كه مى‏ خواهيد خون چه كسى را بريزيد. مگر من فرزند دختر پيامبر صلى الله عليه و آله نيستم؟»

 سكوت بر تمام سپاه كوفه سايه افكنده است. هيچ‏كس جوابى نمى ‏دهد.

 امام ادامه مى‏ دهد: «آيا در اين هم شك داريد كه من فرزند دختر پيامبر شما هستم؟ به خدا قسم، اگر امروز شرق و غرب دنيا را بگرديد، غير از من كسى را نخواهيد يافت كه پسر دختر پيامبر باشد. آيا من، خونِ كسى را ريخته ‏ام كه مى ‏خواهيد اين گونه قصاص كنيد؟ آيا مالى را از شما تباه كرده ‏ام؟ بگوييد من چه كرده‏ ام؟»

 سكوت مرگ‏بار سپاه كوفه، ادامه پيدا مى‏ كند. امام حسين ‏عليه السلام فرماندهان سپاه كوفه را مى‏ شناسد، آنها شَبَث بن رِبْعى، حَجّار بن اَبْجَر، قَيْس بن اَشْعَث هستند، اكنون آنها را با نام صدا مى‏ زند و مى‏ فرمايد: «آيا شما نبوديد كه برايم نامه نوشتيد و مرا به سوى شهر خود دعوت كرديد؟ آيا شما نبوديد كه به من وعده داديد كه اگر كوفه بيايم مرا يارى خواهيد نمود؟»

 عمرسعد نگاهى به قَيْس بن اَشْعَث مى‏ كند و با اشاره از او مى‏ خواهد كه جواب امام را بدهد.

 او فرياد مى‏ زند: «اى حسين! ما نمى‏ دانيم تو از چه سخن مى‏ گويى. امّا اگر بيعت با يزيد را بپذيرى روزگار خوب و خوشى خواهى داشت.»

 امام در جواب مى ‏گويد: «من هرگز با كسى كه به خدا ايمان ندارد، بيعت نمى‏ كنم.»

 امام با اين سخن، چهره واقعى يزيد را به همه نشان مى‏ دهد.

عمرسعد به نيروهاى خود نگاه مى ‏كند. بسيارى از آنها سرشان را پايين انداخته ‏اند. اكنون وجدان آنها بيدار شده و از خود مى‏ پرسند: به راستى، ما مى ‏خواهيم چه كنيم؟ مگر حسين چه گناهى كرده است؟

 عمرسعد نگران مى ‏شود. براى همين، يكى از نيروهاى خود به نام ابن حَوْزَه را صدا مى ‏زند و با او خصوصى مطلبى را در ميان مى‏ گذارد.

 من نزديك مى ‏روم تا ببينم آنها درباره چه سخن مى ‏گويند. تا همين حد متوجه مى ‏شوم كه عمرسعد به او وعده پول زيادى مى ‏دهد و او پيشنهاد عمرسعد را قبول مى ‏كند!

 او سوار بر اسب مى‏ شود و با سرعت به سوى سپاه امام مى ‏رود و فرياد مى ‏زند: «حسين كجاست؟ با او سخنى دارم.»

 ياران، امام را به او نشان مى ‏دهند و از او مى‏ خواهند سخن خود را بگويد. امام هم نگاه خود را به سوى آن مرد مى ‏كند و منتظر شنيدن سخن او مى ‏شود.

 همه نگاه‏ هاى دو لشكر به اين مرد است. به راستى، او چه مى ‏خواهد بگويد؟

 ابن حوزه فرياد مى‏ زند: «اى حسين، تو را به آتش جهنّم بشارت مى ‏دهم.»

 زخم زبان از زخم شمشير نيز، دردناك‏تر است. نمى ‏دانم اين سخن با قلب امام چه كرد؟

 دل ياران امام با شنيدن اين گستاخى به درد مى‏ آيد.

 سپاه كوفه با شنيدن اين سخن شادى و هلهله مى ‏كنند. بار ديگر شيطان در وجود آنها فرياد مى‏ زند: « حسين از دين پيامبر خويش خارج شده، چون او از بيعت با خليفه مسلمانان خوددارى كرده است»

 امام سكوت مى ‏كند و فقط دست ‏هاى خود را به سوى آسمان گرفته و با خداى خويش سخنى مى ‏گويد.

 آن مرد هنوز بر اسب خود سوار است. قهقهه مستانه ‏اش فضا را پر كرده است. اما يك مرتبه اسب او رَم مى ‏كند و مهار اسب از دستش خارج مى ‏شود و از روى اسب بر زمين مى ‏افتد. اما گويى پايش در ركاب اسب گير كرده است. اسب به سوى خندق پر از آتش مى ‏تازد و ابن حَوزه كه چنين جسارتى به امام كرد در آتش گرفتار مى‏ شود و به سزاى عملش مى‏ رسد.

به هرحال با پيش آمدن اين صحنه عدّه ‏اى از سپاهيان عمرسعد از جنگ كردن با امام حسين‏ عليه السلام پشيمان مى ‏شوند و دشت كربلا را ترك مى‏ كنند...