با کاروان عشق؛ قسمت بیست و پنجم

خلاصه:  امام حسین علیه السلام حاضر به بیعت با یزید نشد از مدینه به سوی مکه حرکت کرد و به دعوت مردم کوفه تصمیم گرفت از مکه به کوفه برود. نزدیکی کوفه حر با سپاه خود جلوی امام را گرفت، ابن زیاد عمربن سعد را به فرماندهی سپاه منصوب کرد و روز هفتم محرم به عمرسعد دستور داد تا آب را بر حسین ببندد. نیمه های شب هشتم حضرت عباس علیه السلام به همراه چند نفر با دلاوری به خیمه ها آب رساندند. امام حسين‏ عليه السلام برای اینکه حجت را بر همه تمام کند پيكى را براى عمرسعد مى ‏فرستد و از او مى‏ خواهد كه با هم گفت‏ و گويى داشته باشند اما این گفتگو بی نتیجه می ماند و عمر سعد دعوت امام حسین علیه السلام را قبول نمی کند و دیدار به پایان می رسد...

عمرسعد به خيمه خود باز گشته است. در حالى كه خواب به چشم او نمى ‏آيد.

 وجدانش با او سخن مى ‏گويد: «تو مى ‏خواهى با پسر پيامبر بجنگى؟ تو آب را بر روى فرزندان زهرا عليها السلام بسته ‏اى؟.»

 به راستى، عمرسعد چه كند؟ عشق حكومت رى، لحظه ‏اى او را رها نمى ‏كند. سرانجام فكرى به ذهن او مى ‏رسد: «خوب است نامه ‏اى براى ابن‏ زياد بنويسم».

 او قلم و كاغذ به دست مى‏ گيرد و چنين مى ‏نويسد: «شكر خدا كه آتش فتنه خاموش شد. حسين به من پيشنهاد داده است تا به او اجازه دهم به سوى مدينه برگردد. خير و صلاح امّت اسلامى هم در قبول پيشنهاد اوست.»

 عمرسعد، نامه را به پيكى مى ‏دهد تا هر چه سريع ‏تر آن را به كوفه برساند.

 امروز پنج ‏شنبه، نهم محرّم و روز تاسوعا است.

 خورشيد بالا آمده است. ابن ‏زياد در اردوگاه كوفه در خيمه فرماندهى نشسته است. امروز نيز، هزاران نفر به سوى كربلا اعزام خواهند شد. دستور او اين است كه همه مردم بايد براى جنگ بيايند و اگر مردى در كوفه بماند، گردنش زده خواهد شد.

 فرستاده عمرسعد نزد ابن ‏زياد مى ‏آيد.

 - هان، از كربلا چه خبر آورده ‏اى؟

 - قربانت شوم، هر خبرى كه مى ‏خواهيد داخل اين نامه است.

 ابن ‏زياد نامه را مى ‏گيرد و آن را باز كرده و مى‏ خواند. نامه بوى صلح و آرامش مى ‏دهد. او به فرماندهان خود مى‏ گويد: «اين نامه مرد دل‏ سوزى است. پيشنهاد او را قبول مى ‏كنم»

 او تصميم مى‏ گيرد نامه ‏اى به يزيد بنويسد و اطّلاع دهد كه امام حسين‏ عليه السلام حاضر است به مدينه برگردد. ريختن خون امام حسين‏ عليه السلام براى حكومت بنى ‏اُميّه، بسيار گران تمام خواهد شد و موج نارضايتى مردم را در پى خواهد داشت.

او در همين فكرهاست كه ناگهان صدايى به گوش او مى ‏رسد: «اى ابن ‏زياد، مبادا اين پيشنهاد را قبول كنى!»

 خدايا، اين كيست كه چنين گستاخانه نظر مى‏ دهد؟

 او شمر است كه فرياد بر آورده: «تو نبايد به حسين اجازه دهى به سوى مدينه برود. اگر او از محاصره نيروهاى تو خارج شود هرگز به او دست پيدا نخواهى كرد. بترس از روزى كه شيعيان او دورش را بگيرند و آشوبى بزرگ‏تر بر پا كنند.»

 ابن ‏زياد به فكر فرو مى ‏رود. شايد حق با شمر باشد. او با خود مى ‏گويد: «اگر امروز، امير كوفه هستم به خاطر جنگ با حسين است. وقتى كه حسين، مسلم را به كوفه فرستاد، يزيد هم مرا امير كوفه كرد تا قيام حسين را خاموش كنم.»

 آرى، ابن ‏زياد مى ‏داند كه اگر بخواهد همچنان در مقام رياست بماند، بايد مأموريّت مهمّ خود را به خوبى انجام دهد. نقشه كشتن امام حسين‏ عليه السلام در مدينه، با شكست رو به‏ رو شده و طرح ترور امام در مكّه نيز، موفق نبوده است. پس حال بايد فرصت را غنيمت شمرد.

 اين‏جاست كه ابن ‏زياد رو به شمر مى ‏كند و مى گويد:

 - آفرين! من هم با تو موافقم. اكنون كه حسين در دام ما گرفتار شده است نبايد رهايش كنيم.

 - اى امير! آيا اجازه مى ‏دهى تا مطلبى را به شما بگويم كه هيچ كس از آن خبرى ندارد؟

 - چه مطلبى؟

 - خبرى از صحراى كربلا.

 - اى شمر! خبرت را زود بگو.

 - من تعدادى جاسوس را به كربلا فرستاده ‏ام. آنها به من خبر داده ‏اند كه عمرسعد شب‏ ها با حسين ارتباط دارد و آنها با يكديگر سخن مى ‏گويند.

 ابن‏ زياد از شنيدن اين خبر آشفته مى ‏شود و مى‏ فهمد كه چرا عمرسعد اين قدر معطّل كرده و دستور آغاز جنگ را نداده است.

 ابن‏ زياد رو به شمر مى ‏كند و مى ‏گويد: «اى شمر! ما بايد هر چه سريع‏ تر جنگ با حسين را آغاز كنيم. تو به كربلا برو و نامه مرا به عمرسعد برسان. اگر ديدى كه او از جنگ با حسين شانه خالى مى ‏كند بى ‏درنگ گردن او را بزن و خودت فرماندهى نيروها را به عهده بگير و جنگ را آغاز كن.»

 ابن ‏زياد دستور مى ‏دهد نامه مأموريّت شمر نوشته شود. شمر به عنوان جانشين عمرسعد به سوى كربلا مى رود.

 مايلى نامه ابن ‏زياد به عمرسعد را برايت بخوانم:

«اى عمرسعد، من تو را به كربلا نفرستادم تا از حسين دفاع كنى و اين ‏قدر وقت را تلف كنى. بدون درنگ از حسين بخواه تا با يزيد بيعت كند و اگر قبول نكرد جنگ را شروع كن و حسين را به قتل برسان. فراموش نكن كه تو بايد بدن حسين را بعد از كشته شدنش، زير سمّ اسب‏ ها قرار بدهى زيرا او ستم ‏كارى بيش نيست.» 

شمر يكى از فرماندهان عالى‏ مقام ابن‏زياد بود و انتظار داشت كه ابن ‏زياد او را به عنوان فرمانده كلّ سپاه كوفه انتخاب كند. به همين دليل، از روز سوم محرّم كه عمرسعد به عنوان فرمانده كل سپاه معيّن شد، به دنبال ضربه زدن به عمرسعد بود و سرانجام هم موفق شد.

 اكنون او فرمان قتل عمرسعد را نيز در دست دارد و او منتظر است كه عمرسعد فقط اندكى در جنگ با امام حسين ‏عليه السلام معطّل كند، آن وقت با يك ضربه شمشير گردن او را بزند و خودش فرماندهى سپاه را به عهده بگيرد.
شمر مى‏خواست به عنوان سردار بزرگ در پيروزى كربلا معروف شود و با اين عنوان نزد يزيد مقام پيدا كند.

 اكنون شمر با چهارهزار سرباز به سوى كربلا به پيش مى‏تازد...