با کاروان عشق؛ قسمت بیست و سوم

خلاصه:  امام حسین علیه السلام حاضر به بیعت با یزید نشد از مدینه به سوی مکه حرکت کرد و به دعوت مردم کوفه تصمیم گرفت از مکه به کوفه برود. نزدیکی کوفه حر با سپاه خود جلوی امام را گرفت، ابن زیاد عمربن سعد را به فرماندهی سپاه منصوب کرد و روز هفتم محرم به عمرسعد دستور داد تا آب را بر حسین ببندد. نیمه های شب هشتم حضرت عباس علیه السلام به همراه چند نفر به سوی فرات رفتند و با دلاوری آب را به خیمه ها رساندند. هنوز هم افرادی همچون وهب هستند که به کاروان عشق می پیوندند و به یاری امامشان می شتابند...

آن پيرمرد را مى ‏شناسى؟

 او اَنس بن حارث، يكى از ياران پيامبر است. او نبرد قهرمانانه حمزه سيد الشّهدا را از نزديك ديده است و اينك با كوله بارى از خاطره ‏هاى بزرگ به سوى امام حسين ‏عليه السلام مى ‏آيد.

 سن او بيش از هفتاد سال است. امّا او مى ‏آيد تا اين بار در ركاب فرزند پيامبر صلى الله عليه و آله شمشير بزند.

 نگاهش به امام مى ‏افتد. اشك در چشمانش حلقه مى ‏زند. اندوهى غريب وجودش را فرا مى گيرد.

او خودش از پيامبر شنيده است: «حسين من در سرزمين عراق مى ‏جنگد و به شهادت مى ‏رسد. هر كس كه او را درك كند بايد ياريش كند». او ديده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله چقدر به حسين عشق مى‏ ورزيد و چقدر در مورد او به مردم توصيه مى‏ كرد.

 اكنون پس از سال ‏ها، آن هم در دل شب هشتم، اَنس بار ديگر مولايش حسين‏ عليه السلام را مى‏ بيند. تمام خاطره‏ ها زنده مى ‏شود. بوى مدينه در فضا مى‏ پيچد. انس نزد امام مى‏ رود و با او بيعت مى ‏كند كه تا آخرين قطره خون خود در راه امام جهاد كند.

آنجا را نگاه كن!

 دو اسب سوار با شتاب به سوى ما مى ‏آيند. خدايا! آنها كيستند؟ نكند دشمن باشند و قصد حمله داشته باشند؟

 - ما آمده ‏ايم امام حسين ‏عليه السلام را يارى كنيم.

 - شما كيستيد؟

 - منم نُعمان اَزْدى، آن هم برادرم است.

 - خوش آمديد.

 آنها به سوى خيمه امام مى ‏روند تا با او بيعت كنند. آيا آنها را مى‏ شناسى؟ آنها كسانى هستند كه در جنگ صفيّن در ركاب حضرت على ‏عليه السلام شمشير زده ‏اند.

 فرداى آن شب نزد نعمان و برادرش مى ‏روم و مى ‏گويم:

 - ديشب از كدام راه به اردوگاه امام آمديد؟ مگر همه راه‏ ها بسته نيست؟

 - راست مى ‏گويى، همه راه‏ ها بسته شده است. امّا ما با يك نقشه توانستيم خود را به اين‏جا برسانيم.

 - چه نقشه‏ اى؟

 - ما ابتدا خود را به اردوگاه ابن ‏زياد رسانديم و همراه سپاهيان او به كربلا آمديم و سپس در دل شب خود را به اردوگاه حق رسانديم.

لحظه به لحظه بر نيروهاى عمرسعد افزوده مى‏ شود. صداى شادى و قهقهه سپاه كوفه به آسمان مى‏ رسد.

 همه راه‏ ها بسته شده است. ديگر كسى نمى‏ تواند براى يارى امام حسين ‏عليه السلام به سوى كربلا بيايد. مگر افراد انگشت ‏شمارى كه بتوانند از حلقه محاصره عبور كنند.
 امام حسين‏ عليه السلام بايد حجّت را بر همه تمام كند. به همين جهت، پيكى را براى عمرسعد مى ‏فرستد و از او مى‏ خواهد كه با هم گفت‏ و گويى داشته باشند.

عمرسعد به اميد آنكه شايد امام حسين‏ عليه السلام با يزيد بيعت كند با اين پيشنهاد موافقت مى ‏كند. قرار مى ‏شود هنگامى كه هوا تاريك شد، اين ملاقات صورت گيرد.

 حتماً مى‏ دانى كه عمرسعد از روز اوّل هم كه به كربلا آمد، جنگ را به بهانه‏ هاى مختلفى عقب مى ‏انداخت. او مى‏ خواست نيروهاى زيادى جمع شود و با افزايش نيروها و سخت شدن شرايط، امام حسين‏ عليه السلام را تحت فشار قرار دهد تا شايد او بيعت با يزيد را قبول كند.

در اين صورت، علاوه بر اينكه خون امام حسين ‏عليه السلام به گردن او نيست، به حكومت رى هم رسيده است. او مى ‏داند كه كشتن امام حسين ‏عليه السلام مساوى با آتش جهنّم است، و روايت ‏هاى زيادى را در مقام و عظمت امام حسين‏ عليه السلام خوانده است. امّا عشق حكومت رى او را به اين بيابان كشانده است.

فرماندهان سپاه بارها از عمرسعد خواسته‏ اند تا دستور حمله را صادر كند، امّا او به آنها گفته است: «ما بايد صبر كنيم تا نيروهاى كمكى و تازه نفس از راه برسند.»

به راستى آيا ممكن است كه عمرسعد پس از ملاقات امام، از تصميم خود برگردد و عشق حكومت رى را از سر خود بيرون كند؟...