عهد آسمانی ؛ قسمت سوم

خدا خواسته است تا تو در اين دنيا  نيز قيامت را به تصوير بكشى و خود را براى آن روز آماده كنى . اين لباس سفيد كه بر تن نموده اى، همانند كفن است و مى روى تا خانه دوست را زيارت كنى ، تو اكنون مُحْرِم شده اى ...

امشب شب بيست و پنجم ماه ذى القعده است، تا عيد قربان پانزده روز مانده است، بايد هر چه سريع تر به سوى مكّه حركت كنيم .

پيامبر در مسجد اعلام مى كند كه ما فردا سفر خود را آغاز مى كنيم .

همسفر خوبم! مى بينم كه تو هم مانند من بسيار خوشحال هستى !

سرانجام موقع حركت فرا مى رسد و ما براى ديدار خانه دوست حركت خواهيم كرد، چه سعادتى بالاتر از اين كه ما همراه پيامبر خدا، به اين سفر معنوى برويم .

خورشيد طلوع كرده است و كاروان بزرگى ، آماده حركت است، تا چشم كار مى كند زنان و مردانى را مى بينى كه از همه جا براى سفر حج به اينجا آمده اند .

همه منتظر هستند تا پيامبر از خانه خود بيرون بيايد و سفر آغاز شود .

آنجا را نگاه كن!...

پيامبر در حالى كه حسن و حسين(ع) را همراه خود دارد از خانه خارج مى شود ، فاطمه(س) هم در ميان زنان به چشم مى خورد ، پيامبر سوار بر شتر خود مى شود و حركت آغاز مى شود .

صداى الله اكبر همه جا را فرا گرفته است ، عدّه اى بر شتر سوار هستند و عدّه زيادى هم پياده به اين سفر آمده اند.

باید حدود هشت كيلومتر راه برويم تا به ميقات شجره برسيم .

اينجا ميقات كسانى است كه از راه مدينه به سوى مكّه مى روند .

حتماً مى پرسى: ميقات يعنى چه؟

ميقات به جايى مى گويند كه تو بايد لباس هاى دنيايى را از تن خود بيرون بياورى و لباس سفيد احرام به تن كنى .

ما در اينجا نداى لبّيك بر زبان جارى مى سازيم و دعوت خدا را اجابت  مى كنيم .

زمانى كه ابراهيم(ع) خانه خدا را بازسازى كرد خدا به او دستور داد تا بر بالاى كوهى برود و همه مردم را به زيارت خانه خدا دعوت كند .

صداى ابراهيم(ع)در گوش تاريخ طنين انداخته و همه خداپرستان را به زيارت كعبه فرا مى خواند .

و اكنون تو كه در اينجا ذكر لبّيك را بر زبان جارى مى كنى در واقع دعوت ابراهيم(ع)را اجابت مى كنى .

همسفر خوبم!...

آيا مى دانى معناى كلمه لبّيك چيست؟

من مثالى برایت مى زنم و فكر مى كنم اين گونه بتوانم به تو كمك كنم: اگر يك نفر شما را با اسم صدا بزند ، در جواب او مى گوييد : بله .

اين بله ، همان لبّيك است ، يعنى اگر شما عرب زبان بوديد وقتى كسى شما را صدا مى زد به جاى بله از كلمه لبّيك استفاده مى كرديد .

اكنون ، حواست جمع باشد، قرار است در اين مكان مقدّس دعوت خدا را اجابت كنى و به اين دعوت، «بله» بگويى .

دوست عزيزم!...

زود باش! الآن اذان ظهر را مى گويند، بايد برويم غسل نماييم و لباس احرام بر تن كنيم .

آنجا را نگاه كن !

آن طرف را مى گويم ، آن 66 شتر ، شترهايى است كه پيامبر براى قربانى كردن، همراه خود آورده است .

بلال، اذان گوى پيامبر را نگاه كن !

او منتظر است كه خورشيد به وسط آسمان برسد تا اذان ظهر را بگويد .

همه مردم پشت سر پيامبر در صف هاى منظّمى نشسته اند، پيامبر تصميم دارد بعد از نماز ظهر ، ذكر لبّيك را بگويد و مُحرِم شود .

الله اكبر !

اين صداى بلال است كه در ميقات مى پيچد .

پيامبر لباس احرام بر تن كرده و در مقابل خداى خود به نماز ايستاده است ، تمام فرشتگان براى ديدن اين منظره به صف ايستاده اند .

نماز تمام مى شود و پيامبر مى خواهد ذكر لبّيك را بر زبان جارى كند .

اشك در چشمان پيامبر حلقه مى زند و مى گويد:

«لبّيك اللهُمّ لبّيك ، لبّيك لا شَريكَ لَكَ لبّيك . . . 

به سوى تو مى آيم اى خداى بى همتا! دعوت تو را اجابت مى كنم ، اى كسى كه همه نعمت ها از آنِ توست !».

اشك ها و لبّيك ها در هم مى آميزد و شورى به پا مى شود .اين كاروان بزرگ از ميقات حركت مى كند...

 نگاه كن!...

تمام اين بيابان پر از مردمى است كه لباس سفيد بر تن كرده اند .

آنها همراه پيامبر مى روند و به دقّت به او نگاه مى كنند تا هر كارى كه آن حضرت مى كند را انجام دهند .

پيامبر آرام آرام به سوى خانه دوست حركت مى كند ، زير لب ذكر لبّيك را تكرار مى كند .

ما از اينجا تا مكّه بايد بيش از چهارصد كيلومتر راه برويم !آفتاب گرم حجاز بر ما مى تابد...

مواظب باش!... تو نبايد زير سايه بروى !

اين سفر يادآور قيامت است، همانگونه كه در قيامت سايه اى نيست تا از سوزش آفتاب زير آن پناه بگيرى در اين سفر هم نبايد زير سايه بروى .

همسفرم!...

در اين سفر نبايد نگاه در آينه كنى؛ چرا كه آينه مظهر خودبينى است ، تو بايد از خود بگذرى و سراسر ، جان شوى !

تو بايد دنيا و آنچه بوى دنيا را مى دهد كنار بگذارى، نبايد عطر بزنى، نبايد خود را خوشبو كنى .

خلاصه آن كه خدا خواسته است تا تو در اين دنيا  نيز قيامت را به تصوير بكشى و خود را براى آن روز آماده كنى .

اين لباس سفيد كه بر تن نموده اى، همانند كفن است و مى روى تا خانه دوست را زيارت كنى ، تو اكنون مُحْرِم شده اى .

شب ها و روزها مى گذرد و من و تو همراه اين كاروان در حركت هستيم .

همسفرم!...

مى دانم خسته شده اى !

بيش از يك هفته است كه در راه هستيم و اين سفر براى تو سخت است .

ولى ما به سفر عشق مى رويم ، مى دانم كه همه اين سختى ها براى تو شيرين است .

آنجا را نگاه كن...

عدّه اى به سوى پيامبر مى روند، آنها با پيامبر از خستگى خود سخن مى گويند .

آيا پيامبر دستور استراحت خواهد داد؟

نه ، فرصت ما بسيار كم است ، ما بايد خود را زودتر به مكّه برسانيم، تا روز عيد قربان فرصت زيادى نمانده است، آن روز همه ما بايد در سرزمين منا باشيم .

پيامبر به آنها نگاهى مى كند و دستور مى دهد تا به آرامى بدوند، اين باعث خواهد شد تا روحيه بهترى داشته باشند .

مردم با اين سخن پيامبر، آهسته مى دوند. بار ديگر شورى در اين جمعيّت مى افتد، صداى «الله اكبر» ، همه بيابان را مى گيرد .

ديگر راه زيادى تا مكّه نمانده است. ما به زودى مهمان خانه دوست خواهيم بود...