با کاروان عشق؛ قسمت پنجاه و یکم

امروز، دوازدهم محرّم است و كاروان به سوى كوفه مى‏رود. عمرسعد اسيران را بر شترهاى بدون كجاوه سوار نموده است و آنها را همانند اسيرانِ كفّار حركت مى دهد.زن و مرد كوفه از خانه ‏ها بيرون آمده‏ اند تا مهمانان خود را ببينند!حضرت زینب سلام الله علیها و امام سجاد علیه السلام سخنرانی کوبنده ای خطاب به مردم کوفه انجام می دهند. صداى هلهله و شادى جاى خود را با گريه عوض مى ‏كند و شيون و ناله همه جا را فرا مى ‏گيرد. زنان كوفه، به صورت خود چنگ مى ‏زنند و مردان نيز، از شرم گريه و زارى مى ‏كنند...

اكنون ابن‏ زياد منتظر است تا اسيران را نزد او ببرند. قصر آذين بندى شده و همه سربازان مرتّب و منظّم ايستاده ‏اند.

 ابن‏ زياد دستور داده است تا مجلس آماده شود و سرِ امام حسين‏ عليه السلام را در مقابل او قرار دهند. عدّه ‏اى از مردم سرشناس هم به قصر دعوت شده ‏اند.

 ابن ‏زياد روى تخت خود نشسته و عصايى در دست دارد.

 واى بر من! او با چوب بر لب و دندان امام حسين‏ عليه السلام مى ‏زند و مى‏ خندد و مى ‏گويد: «من هيچ كس را نديدم كه مانند حسين زيبا باشد.»

 انس بن مالك به ابن ‏زياد مى ‏گويد: «حسين شبيه ‏ترين مردم به پيامبر صلى الله عليه و آله بود. آيا مى ‏دانى كه الآن عصاى تو كجاست؟ همان جايى كه ديدم پيامبر آن را مى ‏بوسيد». من آن روز نمى ‏دانستم كه چرا پيامبر لب ‏هاى حسين را مى ‏بوسيد، امّا او امروز را مى ‏ديد كه تو چوب به لب و دندان حسين مى ‏زنى!

 سربازان وارد قصر مى ‏شوند: «آيا اسيران را وارد كنيم؟.»

 با اشاره ابن ‏زياد، اسيران را وارد مى ‏كنند و آنها را در وسط مجلس مى ‏نشانند.

 من هر چه نگاه مى‏ كنم امام سجّاد عليه السلام را در ميان اسيران نمى ‏بينم. گويا آنها امام سجّاد عليه السلام را بعداً وارد مجلس خواهند نمود. ابن‏ زياد در ميان اسيران، بانويى را مى ‏بيند كه به صورتى ناآشنا در گوشه‏ اى نشسته است و بقيّه زنان، دور او حلقه زده ‏اند.

 در چهره او ذلّت و خوارى نمى ‏بينم. مگر او اسير ما نيست؟! او كيست كه چنين با غرور و افتخار نشسته است. چرا رويش را از من برگردانده است؟

 ابن‏ زياد فرياد مى‏ زند: «آن زن كيست؟» هيچ كس جواب نمى‏ دهد. بار دوم و سوم سؤال مى ‏كند، ولى جوابى نمى ‏آيد. ابن ‏زياد غضبناك مى ‏شود و فرياد مى ‏زند: «اينان كه اسيران من هستند، پس چه شده كه جواب مرا نمى ‏دهند.»

 آرى! زينب مى ‏خواهد كوچكى و حقارت ابن‏ زياد را به همگان نشان دهد.

 سكوت همه جا را فرا گرفته است. ابن ‏زياد بار ديگر فرياد مى ‏زند: «گفتم تو كيستى؟»

 جالب است خود آن حضرت جواب نمى ‏دهد و يكى از زنان ديگر مى ‏گويد: «اين خانم، زينب است.»

 ابن‏ زياد مى‏ گويد: «همان زينب كه دختر على و خواهر حسين است؟»

 و سپس به زينب رو مى ‏كند و مى ‏گويد: «اى زينب! ديدى كه خدا چگونه شما را رسوا كرد و دروغ شما را براى همه فاش ساخت؟»

اكنون زينب‏ عليها السلام به سخن مى ‏آيد و مى‏ گويد: «مگر قرآن نخوانده ‏اى؟ قرآن مى‏ گويد كه خاندان پيامبر را از هر دروغ و گناهى پاك نموده‏ ايم. ما نيز همان خاندان پيامبر هستيم كه به حكم قرآن، هرگز دروغ نمى ‏گوييم!»

 جوابِ زينب كوبنده است. آرى! او به آيه تطهير اشاره مى ‏كند، خداوند در آيه 33 سوره «احزاب» چنين مى ‏فرمايد:

 « إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا»؛

 خداوند مى ‏خواهد تا خطا و گناه را از شما خاندان دور كرده و شما را از هر پليدى پاك نمايد.

 همه مى ‏دانند كه اين آيه در مورد خاندان پيامبر نازل شده است.

 ابن ‏زياد ديگر نمى ‏تواند قرآن را رد كند. به حكم قرآن، خاندان پيامبر دروغ نمى ‏گويند، پس معلوم مى‏ شود كه ابن ‏زياد دروغگوست.

 سخن زينب، همه مردم را به فكر فرو مى ‏برد، عجب! به ما گفته بودند كه حسين از دين خدا خارج شده است، امّا قرآن شهادت مى ‏دهد كه حسين هرگز گناهى ندارد.

 آرى! سخنِ زينب تبليغات و نيرنگ‏ هاى دشمن را نقش بر آب مى ‏كند. اين همان رسالت زينب است كه بايد پيام ‏رسان كربلا باشد.

 ابن‏زياد باور نمى ‏كرد كه زينب، اين چنين جوابى به او بدهد. آخر زينب چگونه خواهرى است، سر برادرش در مقابل اوست و او اين‏گونه كوبنده سخن مى ‏گويد.

 ابن ‏زياد كه مى ‏بيند زينب پيروز ميدان سخن شده است، با خود مى‏ گويد بايد پيروزى زينب را بشكنم و صداى گريه و شيون او را بلند كنم تا حاضران مجلس، خوارى او را ببينند.

 او به زينب رو مى ‏كند و مى ‏گويد: «ديدى كه چگونه برادرت كشته شد. ديدى كه چگونه پسرت و همه عزيزانت كشته شدند». همه منتظرند تا صداى گريه و شيون زينب داغديده را بشنوند. او در روز عاشورا داغ عزيزان زيادى را ديده است. پسر جوانش ( عَون ) و برادران و برادرزادگانش همه شهيد شده ‏اند.

 گوش كن، اين زينب است كه سخن مى ‏گويد: «ما رأيتُ إلّا جميلاً»؛ «من جز زيبايى نديدم»

 تاريخ هنوز مات و مبهوت اين جمله زينب است. آخر اين زينب كيست؟

 تو معمّاى بزرگ تاريخ هستى كه در اوج قلّه بلا ايستادى و جز زيبايى نديدى.

 تو چه حماسه ‏اى هستى، زينب!

 و چقدر غريب مانده ‏اى كه دوستانت تو را با گريه و ناله مى ‏شناسند، امّا تو خود را مظهر زيبابينى، معرفى مى ‏كنى.

 تو كيستى اى مظهر رضايت حق!

 قلم نمى‏ تواند اين سخن تو را وصف كند. به خدا قسم، اگر مردم دنيا همين سخن تو را سرمشق زندگى خود قرار دهند، در زندگى خود هميشه زيبايى ‏ها را خواهند ديد.

 تو ثابت كردى كه مى ‏توان در اوج سختى و بلا ايستاد و آنها را زيبا ديد.

 اى كاش تو را بيش از اين مى‏ شناختم!

 دشمن در كربلا قصد جان تو را نكرد، امّا اكنون كه اين سخن را از تو مى ‏شنود به عظمت كلام تو پى مى ‏برد و بر خود مى ‏لرزد و قصد جان تو مى‏ كند.

 و تو ادامه مى ‏دهى: «اى ابن ‏زياد! برادر و عزيزان من، آرزوى شهادت داشتند و به آن رسيدند و به ديدار خداى مهربان خود رفتند.»

 چهره ابن ‏زياد برافروخته مى ‏شود. رگ ‏هاى گردن او از غضب پر از خون مى ‏شود و مى ‏خواهد دستور قتل زينب ‏عليها السلام را بدهد.

 اطرافيان ابن‏ زياد نگران هستند. آنها با خود مى ‏گويند: «نكند ابن ‏زياد دستور قتل زينب را بدهد، آن‏ گاه تمام اين مردمى كه پشت دروازه قصر جمع شده ‏اند آشوب خواهند كرد.»

 يكى از آنها نزد ابن ‏زياد مى‏ رود و به قصد آرام كردن او مى ‏گويد: «ابن ‏زياد! تو كه نبايد با يك زن در بيفتى!»

 و اين گونه است كه ابن ‏زياد آرام مى‏ شود...

 اكنون ابن‏ زياد پشيمان است كه چرا با زينب سخن گفته است تا اين ‏گونه خوار و حقير شود.

 چه كسى باور مى ‏كرد كه ابن ‏زياد اين ‏گونه شكست بخورد. او خيال مى‏ كرد با زنى مصيبت زده رو به ‏رو شده است كه كارى جز گريه و زارى نمى ‏تواند بكند.

 در اين هنگام امام سجّاد عليه السلام را در حالى كه زنجير به دست و پايش بسته ‏اند، وارد مجلس مى ‏كنند.

 ابن ‏زياد تعجّب مى ‏كند. رو به نيروهاى خود مى ‏كند و مى ‏پرسد: «چگونه شده كه از نسل حسين، اين جوان باقى مانده است؟»

 عمرسعد مى ‏گويد كه او بيمارى سختى دارد و به زودى از شدّت بيمارى مى‏ ميرد. امام سجّاد عليه السلام را با آن حالت در مقابل ابن‏ زياد نگاه مى‏ دارند. ابن ‏زياد از نام او سؤال مى ‏كند، به او مى ‏گويند كه اسم اين جوان على است.

 او خطاب به امام سجّاد عليه السلام مى‏ گويد:

 - مگر خدا، على، پسر حسين را در كربلا نكشت؟

 - من برادرى به نام على داشتم كه خدا او را نكشت، بلكه مردم او را كشتند.

 ابن‏ زياد مى‏ خواهد كشته شدن على اكبر را به خدا نسبت بدهد. او سپاهى را كه به كربلا اعزام كرده بود به نام سپاه خدا نام نهاده و اين ‏گونه تبليغات كرده بود كه رضايت خدا در اين است كه حسين و يارانش كشته شوند تا اسلام باقى بماند.

ولى امام سجّاد عليه السلام با شجاعت تمام در مقابل اين سخن ابن ‏زياد موضع مى‏ گيرد و واقعيّت را روشن مى‏ سازد كه اين مردم بودند كه حسين‏ و يارانش را شهيد كردند.

جواب امام سجّاد عليه السلام كوتاه ولى بسيار دندان ‏شكن است. ابن ‏زياد عصبانى مى ‏شود و بار ديگر خون در رگش به جوش مى ‏آيد و فرياد مى ‏زند: «چگونه جرأت مى ‏كنى روى حرف من حرف بزنى؟!»

در همين حالت دستور قتل امام سجّاد عليه السلام را مى ‏دهد. او مى‏ خواهد از نسل حسين، هيچ كس در دنيا باقى نماند. ناگهان شير زن تاريخ، زينب ‏عليها السلام برمى ‏خيزد و به سرعت امام سجّاد عليه السلام را در آغوش مى ‏كشد و فرياد مى ‏زند: «اگر مى خواهى پسر برادرم را بكشى بايد اوّل مرا بكشى. آيا خون‏ هاى زيادى كه از ما ريخته ‏اى برايت بس نيست؟»

صداى گريه و ناله از همه جاى قصر بلند مى ‏شود. امام سجّاد عليه السلام به زينب ‏عليها السلام مى‏ گويد: «عمه جان، اجازه بده تا جواب او را بدهم»

آن‏گاه مى ‏گويد: «آيا مرا از مرگ مى‏ ترسانى؟ مگر نمى‏ دانى كه شهادت براى ما افتخار است.»

همسفر خوبم، نگاه كن! چگونه عمّه تنها يادگار برادر خود را در آغوش گرفته است.

ابن ‏زياد نگاهى به اطراف مى ‏كند و درمى ‏يابد كه كشتن زينب ‏عليها السلام و امام سجّاد عليه السلام ممكن است براى حكومت او بسيار گران تمام شود، زيرا مردم كوفه آتشى زير خاكستر دارند و ممكن است آشوبى بر پا كنند.

 از طرف ديگر، ابن ‏زياد گمان مى ‏كند كه امام سجّاد عليه السلام چند روز ديگر به خاطر اين بيمارى از دنيا خواهد رفت. براى همين، از كشتن امام منصرف مى ‏شود.

 ابن‏ زياد دستور مى‏ دهد تا اسيران را كنار مسجد كوفه زندانى كنند و شب و روز عدّه‏ اى نگهبانى دهند تا مبادا كسى براى آزاد سازى آنها اقدامى كند. سپس نامه ‏اى براى يزيد مى ‏فرستد تا به او خبر بدهد كه حسين كشته شده است و زنان و كودكانش اسير شده ‏اند.

او بايد چند روز منتظر باشد، تا دستور بعدى يزيد برسد. آيا يزيد به كشتن اسيران فرمان خواهد داد، يا آنكه آنها را به شام خواهد طلبيد...