با کاروان عشق؛ قسمت چهل و دوم

خلاصه : روز عاشورا فرا رسیده است. لشكر كوفه حركت مى‏ كند و رو به‏ روى لشكر امام مى ‏ايستد. امام حسين ‏عليه السلام رو به سپاه كوفه مى ‏کند و از آنها می خواهد که در جنگ شتاب نكنند تا آن ها را نصيحت كند. اما انگار گوش های این مردم کر شده است و سخن حق را نمی شنوند. یاران امام آماده اند تا یکی پس از دیگری جان خود را فدای امامشان کنند. آیا  ماجرای شهادت عَمْرو بن جُنادَه  را شنیده ای...

فرزندم! تو بايد راه پدر را ادامه دهى. مى‏ بينى كه امام حسين‏ عليه السلام تنها مانده است.

 - مادر! من آماده ‏ام تا جان خود را فداى امام نمايم.

 مادر پيشانى نوجوانش را می ‏بوسد و پيراهن سفيدى بر تنش مى ‏كند. شمشير به دستش مى ‏دهد و بند كفش ‏هايش را مى ‏بندد. اكنون نوجوان او آماده رزم است. مادر براى بار آخر نوجوانش را در آغوش مى ‏گيرد و مى ‏گويد: «پسرم، خدا به همراهت!«.

 سپس او را تا آستانه خيمه بدرقه مى ‏كند. مادر در آستانه خيمه ايستاده است و شكوه رفتن پسر را مى‏ نگرد. او در دل خويش با امام خود سخن مى ‏گويد: «اى مولاى من! اكنون كه نمى ‏توانم خودم تو را يارى كنم، نوجوانم را تقديمت مى ‏كنم، باشد كه قبول كنى»

 همه نگاه‏ ها متوجّه اين نوجوان است. او مى‏ آيد و خدمت امام مى ‏رسد.

 امام حسين ‏عليه السلام مى‏ بيند كه عَمْرو بن جُنادَه در مقابلش ايستاده است. پدرش جناده در حمله صبح، شربت شهادت نوشيد. او به امام سلام مى ‏كند و پاسخ مى ‏شنود. امام مى ‏فرمايد:

 - اى عمرو، مادر تو عزادار و سوگوار پدرت است. تو بايد كنار او باشى، شايد او به ميدان آمدن تو را خوش نداشته باشد.

 - نه، مولاى من! مادرم، مرا نزد شما فرستاده است. امام سر به زير مى ‏اندازد. عَمْرو منتظر شنيدن پاسخ امام است.

 امام مى ‏گويد: «فرزندم، داغ سنگين پدر كافى است. مادرت چگونه داغى تازه را طاقت مى ‏آورد. مادرت را تنها نگذار». امّا عَمْرو همچنان اصرار مى ‏كند. آنجا را نگاه كن! مادر كنار خيمه ايستاده است و با نگاهش تمنّا مى ‏كند.

 سرانجام امام اجازه مى‏ دهد و عَمْرو به سوى ميدان مى ‏رود. او شمشير مى ‏كشد و به سوى ميدان مى ‏تازد. در آغاز حمله خود چند نفر را به خاك و خون مى ‏كشد. امّا دشمنان او را محاصره مى ‏كنند. گرد و غبار است، نمى دانم چه خبر شده است؟

 آن چيست كه به سوى خيمه‏ ها پرتاب مى ‏شود؟

 خداى من! اين سر عَمْرو است. مادر مى‏ دود و سر نوجوانش را به سينه مى‏ گيرد و بر پيشانى معصوم او بوسه ‏اى مى ‏زند و با او سخن مى ‏گويد: «آفرين بر تو اى فرزندم! اى آرامش قلبم».

 اى زنان دنيا! اى مادران!

 نگاه كنيد كه چه حماسه ‏اى در حال شكل گيرى است. به خدا هيچ مردى در دنيا نمى ‏تواند عمق اين حماسه را درك كند. فقط بايد مادر باشى تا بتوانى عظمت اين صحنه را درك كنى.

 سرِ جوان در آغوش مادر است او آن را مى‏ بويد و مى‏ بوسد. امّا اين مادر پس از اهداى گل زندگيش به امام، يك كار عجيب ديگر هم انجام مى ‏دهد. او رو به دشمن مى ‏كند و سر فرزندش را به سوى آنها پرتاب مى ‏كند.

 او با صداى رسا فرياد مى ‏زند: «ما چيزى را كه در راه خدا داديم پس نمى ‏گيريم!»

 آسمان مى ‏لرزد و فرشتگان همه، متعجّب مى ‏شوند. نگاه كنيد كه چگونه يك مادر قهرمان، ايثار و عشق واقعى را نمايش مى‏ دهد.

 ما كربلا را خوب نشناختيم و آن را در گريه و زارى خلاصه كرده ‏ايم. كربلا هم گريه دارد و هم گريه نكردن. می توان گفت يكى از عظمت‏ هاى كربلا در گريه نكردن اين مادر است. او داغ جوان ديده و دست‏ هايش از خون سر جوانش رنگين شده است، امّا با اين وجود گريه نمى ‏كند.

 شايد به زبان آوردن اين وقايع كار آسانى باشد، اما به خدا تا انسان مادر نباشد، به اوج اين حماسه ‏ها پى نمى ‏برد.

 اين شير زن كربلا، چنان كارى كرد كه تاريخ تا ابد مبهوت او ماند.

شما حاضرید مادر ِ چند شهید باشید؟...