با کاروان عشق؛ قسمت بیستم

غروب دوشنبه، ششم محّرم است و يك لشكر چهار هزار نفرى ديگر به نيروهاى عمرسعد افزوده مى ‏شود.

 آمار سپاه او به بيست هزار نفر رسيده است. صداى قهقهه و شادى آنها دل حَبيب بن مظاهر را به درد مى ‏آورد.
نگاه كردن و غصه خوردن، دردى را دوا نمى ‏كند. بايد كارى كرد. ناگهان فكرى به ذهن حبيب مى ‏رسد. او خودش از طايفه بنى اَسَد است و گروهى از اين طايفه در نزديكى كربلا منزل دارند.

 حبيب با آنها آشنا است، آنها به حبيب احترام زيادى مى‏ گذاشتند و او را به عنوان شيخ و بزرگ قبيله خود مى‏ شناختند. او مى‏ خواهد پيش آنها برود و  بخواهد تا به يارى امام حسين ‏عليه السلام بيايند.

 حبيب به سوى خيمه امام حسين ‏عليه السلام حركت مى ‏كند و پيشنهاد خود را به امام مى‏ گويد. امام با او موافقت مى‏ كند و او بعد از تاريك شدن هوا به سوى طايفه بنى‏ اَسَد مى‏ رود.

 افراد بنى‏ اَسَد باخبر مى‏ شوند كه حبيب بن مظاهر مهمان آنها شده است. همه به استقبال او مى ‏آيند، اما تعجّب مى ‏كنند كه چرا او در دل شب و تنها نزد آنها آمده است.

 حبيب صبر مى ‏كند تا همه جمع شوند و آن‏ گاه سخن مى‏ گويد: «من از صحراى كربلا مى ‏آيم. براى شما بهترين ارمغان‏ ها را آورده ‏ام. امام حسين ‏عليه السلام به كربلا آمده و عمرسعد با هزاران سرباز، او را محاصره كرده است. من شما را به يارى فرزند پيامبر صلى الله عليه و آله دعوت مى‏ كنم.«

 نمى‏ دانم سخنان اين پيرمرد با اين جوانان چه كرد كه خون غيرت را در رگ هاى آنها به جوش آورد.

 زنان، شوهران خود را به يارى امام حسين ‏عليه السلام تشويق مى ‏كنند. در قبيله بنى‏ اَسَد شور و غوغايى بر پا شده است.

 جوانى به نام بِشر جلو مى ‏آيد و مى‏ گويد: «من اوّلين كسى هستم كه جان خود را فداى امام حسين‏ عليه السلام خواهم نمود.»

 تمام مردان طايفه از پير و جوان ( كه تعدادشان نود نفر است )، شمشيرهايشان را برمی دارند و با خانواده خود خداحافظى مى ‏كنند.

 نود مرد جنگجو!...

 اشك در چشم همسرانشان حلقه زده است. كاش ما هم مى‏ توانستيم بياييم و زينب ‏عليها السلام را يارى كنيم.

 در دل شب، ناگهان سوارى ديده مى ‏شود كه به سوى بيابان مى ‏تازد. خداى من او كيست؟ واى، او جاسوس عمرسعد است كه از كربلا تا اين‏جا همراه حبيب آمده و اكنون مى ‏رود تا خبر آمدن طايفه بنى‏ اَسَد را به عمرسعد بدهد و با تأسف او به موقع خود را به عمرسعد مى ‏رساند.

 عمرسعد به يكى از فرماندهان خود به نام اَزْرَق دستور مى ‏دهد تا همراه چهارصد نفر به سوى قبيله بنى‏ اسد حركت كند.

 حَبيب بى‏خبر از وجود يك جاسوس، خيلى خوشحال است كه نود سرباز به نيروهاى امام اضافه مى‏ شود. وقتى بچه ‏هاى امام حسين ‏عليه السلام اين نيروها را ببينند خيلى شاد مى ‏شوند. او به شادى دل زينب ‏عليها السلام نيز مى ‏انديشد. ديگر راهى تا كربلا نمانده است.

 ناگهان در اين تاريكى شب، راه بر آنها بسته مى‏ شود. لشكر كوفه به جنگ بنى ‏اسد مى ‏آيد. صداى برخورد شمشيرها به گوش مى ‏رسد.

 مقاومت ديگر فايده‏ اى ندارد. نيروهاى كمكى هم در راه است. بنى‏ اسد مى ‏دانند كه اگر مقاومت كنند، همه آنها بدون آنكه بتوانند براى امام حسين‏ عليه السلام كارى انجام دهند، در همين‏ جا كشته خواهند شد.

 بنابراين، تصميم مى‏گيرند كه برگردند. آنها با چشمان گريان با حبيب خداحافظى مى ‏كنند و به سوى منزل خود برمى ‏گردند.

 آنها بايد همين امشب دست زن و بچه خود را بگيرند و به سوى بيابان بروند. چرا كه عمرسعد گروهى را به دنبال آنها خواهد فرستاد تا به جرم يارى امام حسين ‏عليه السلام مجازات شوند.

 حبيب به سوى خيمه امام مى ‏رود. او تنها رفته است و اكنون تنها برمى ‏گردد. غم و غصه را در چهره حبيب مى‏ توان ديد. امّا امام با روى باز از او استقبال مى‏ كند و در جواب او خداوند را حمد و ستايش مى‏ نمايد.

امام به حبيب مى‏گويد كه بايد خدا را شكر كنى كه قبيله ‏ات به وظيفه خود عمل كرده ‏اند. آنها دعوت ما را اجابت كردند و هر آنچه از دستشان برمى ‏آمد، انجام دادند و اين جاى شكر دارد. اكنون كه به وظيفه ‏ات عمل كردى راضى باش و شكرگزار...