با کاروان عشق؛ قسمت پنجاه و پنجم

اين‏جا قصر يزيد است و او اكنون بر تخت خود نشسته و بزرگان شام را دعوت كرده است تا شاهد جشن پيروزى او باشند. نوازندگان مى ‏نوازند و رقّاصان مى‏ رقصند. مجلس جشن است و يزيد با چوب بر لب و دندان امام حسين‏ عليه السلام مى‏ زند و خنده مستانه مى‏ كند و شعر مى‏ خواند...

اين‏جا قصر يزيد است و او اكنون بر تخت خود نشسته و بزرگان شام را دعوت كرده است تا شاهد جشن پيروزى او باشند.

 سربازان، سر امام حسين ‏عليه السلام را داخل قصر مى ‏برند. يزيد دستور مى ‏دهد سر را داخل طشتى از طلا بگذراند، و در مقابل او قرار دهند.

 همه در حال نوشيدن شراب هستند و يزيد نيز، مشغول بازى شطرنج است.

نوازندگان مى ‏نوازند و رقّاصان مى‏ رقصند. مجلس جشن است و يزيد با چوب بر لب و دندان امام حسين‏ عليه السلام مى‏ زند و خنده مستانه مى‏ كند و شعر مى‏ خواند:

 لَعِبَت هاشم بالملك فلا

 خبرٌ جاءَ و لا وحيٌ نَزَل...

بنى هاشم با حكومت بازى كردند، نه خبرى از آسمان آمده است و نه قرآنى، نازل شده است. كاش پدرانم كه در جنگ بَدْر كشته شدند، زنده بودند و امروز را مى ‏ديدند. كاش آنها بودند و به من مى ‏گفتند: «اى يزيد، دست مريزاد!». آرى! من سرانجام، انتقام خون پدران خود را گرفتم!

همگان از سخن يزيد حيران مى ‏شوند كه او چگونه كفر خود را آشكار نموده است. در جنگ بدر بزرگان بنى ‏اُميّه با شمشير حضرت على ‏عليه السلام، به هلاكت رسيده بودند و از آن روز بنى‏ اُميّه كينه بنى ‏هاشم را به دل گرفتند.

 آنها همواره در پى فرصتى براى انتقام بودند و بدين ‏گونه اين كينه و كينه ‏توزى به فرزندان آنها نيز، به ارث رسيد. امّا مگر شمشير حضرت على ‏عليه السلام چيزى غير از شمشير اسلام بود؟ مگر بنى ‏اُميّه نيامده بودند تا پيامبر صلى الله عليه و آله را بكشند؟ مگر ابوسُفيان در جنگ اُحُد قسم نخورده بود كه خون پيامبر را بريزد؟

حضرت على‏ عليه السلام براى دفاع از اسلام، آن كافران را نابود كرد. مگر يزيد ادّعاى مسلمانى نمى‏ كند، پس چگونه است كه هنوز پدران كافر خود را مى ‏ستايد؟

چگونه است كه مى‏ خواهد انتقام خون كافران را بگيرد؟ اكنون معلوم مى‏ شود كه چرا امام حسين ‏عليه السلام هرگز حاضر نشد با يزيد بيعت كند. آن روز كسى از كفر يزيد خبر نداشت، امّا امروز همه متوجه شده ‏اند كه اكنون كسى خليفه مسلمانان است كه حتى قرآن را هم قبول ندارد.

به هر حال، يزيد سرمست پيروزى خود است. او مى ‏خندد و فرياد شادى برمى‏ آورد.

 ناگهان فريادى بلند مى ‏شود: «اى يزيد! واى بر تو! چوب بر لب و دندان حسين مى‏ زنى؟ من با چشم خود ديدم كه پيامبر اين لب و دندان را مى ‏بوسيد.»

 او ابو بَرْزَه است. همه او را مى ‏شناسند او يكى از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله است.

يزيد به غضب مى ‏آيد و دستور مى ‏دهد تا او را از قصر بيرون اندازند.

 يزيد اجازه ورود كاروان اسيران را مى ‏دهد. درِ قصر باز مى ‏شود و امام سجّاد عليه السلام و ديگر اسيران در حالى كه با طناب به يكديگر بسته شده‏ اند، وارد قصر مى‏ شوند.

دست همه اسيران به گردن ‏هاى آنها بسته شده است. آنها را مقابل يزيد مى ‏آورند.

نگاه كن! هنوز غُلّ و زنجير بر گردن امام سجّاد عليه السلام است، گويى از كوفه ‏تا شام، غُلّ و زنجير از امام جدا نشده است.

اسيران را در مقابل يزيد نگه مى‏ دارند تا اهل مجلس آنها را ببينند. يكى از افراد مجلس، دختر امام حسين ‏عليه السلام را مى‏ بيند و از زيبايى او تعجّب مى‏ كند. با خود مى ‏گويد خوب است قبل از ديگران، اين دختر را براى كنيزى از يزيد بگيرم.

او به يزيد رو مى ‏كند و مى‏ گويد: «اى يزيد، من آن دختر را براى كنيزى مى‏ خواهم.»

فاطمه، دختر امام حسين ‏عليه السلام، در حالى كه مى ‏لرزد، عمّه ‏اش، زينب را صدا مى‏ زند و مى‏ گويد: «عمّه جان! آيا يتيمى، مرا بس نيست كه امروز كنيز اين نامرد بشوم.»

زينب رو به آن مرد شامى مى ‏كند و مى‏ گويد: «واى بر تو، مگر نمى‏ دانى اين دختر رسول خداست؟»

مرد شامى با تعجّب به يزيد نگاه مى ‏كند. آيا يزيد دختران پيامبر صلى الله عليه و آله را به اسيرى آورده است؟ او فرياد مى‏ زند: «اى يزيد، لعنت خدا بر تو! تو دختران پيامبر را به اسيرى آورده ‏اى؟ به خدا قسم من خيال مى ‏كردم كه اينها، اسيران كشور روم هستند.»

يزيد بسيار عصبانى مى ‏شود. او دستور مى ‏دهد تا اين مرد را هر چه سريع‏ تر به جرم جسارت به مقام خلافت، اعدام نمايند.

يزيد از بيدارى مردم مى‏ ترسد و تلاش مى ‏كند تا هرگونه جرقه بيدارى را بلافاصله خاموش كند.

او بر تخت خود تكيه داده است و جامِ شرابى به دست دارد. سر امام حسين ‏عليه السلام مقابل اوست و اسيران همه در مقابل او ايستاده ‏اند.

امام سجّاد عليه السلام نگاهى به يزيد مى‏ كند و مى‏ فرمايد: «اى يزيد! اگر رسول خدا ما را در اين حالت ببيند با تو چه خواهد گفت؟»

همه نگاه ‏ها به اسيران خيره شده و همه دل ‏ها از ديدن اين صحنه به درد آمده است.

يزيد تعجّب مى‏ كند و در جواب مى‏ گويد: «پدر تو آرزوى حكومت داشت و حق مرا كه خليفه مسلمانان هستم، مراعات نكرد و به جنگ من آمد، امّا خدا او را كشت، خدا را شكر مى ‏كنم كه او را ذليل و نابود كرد.»

امام جواب مى ‏دهد: «اى يزيد، قبل از اينكه تو به دنيا بيايى، پدران من يا پيامبر بودند، مگر نشنيده‏ اى كه جد من، على بن ابى ‏طالب در جنگ بَدْر و اُحُد پرچمدار اسلام بود، اما پدر و جد تو پرچمدار كفر بودند!»

يزيد از سخن امام سجاد عليه السلام آشفته مى‏ شود و فرياد مى‏ زند: «گردنش را بزنيد.»

ناگهان صداى زينب در فضا مى ‏پيچد: «از كسى كه مادربزرگش، جگرِ حمزه سيدالشهدا را جويده است، بيش از اين نمى‏ توان انتظار داشت.»

مجلس، سراسر سكوت است و اين صداىِ على‏ عليه السلام است كه از حلقوم زينب ‏عليها السلام مى ‏خروشد:

آيا اكنون كه ما اسير تو هستيم خيال مى ‏كنى كه خدا تو را عزيز و ما را خوار نموده است؟ تو آرزو مى ‏كنى كه پدرانت مى ‏بودند تا ببينند چگونه حسين را كشته ‏اى.

تو چگونه خون خاندان پيامبر را ريختى و حرمت ناموس او را نگه نداشتى و دختران او را به اسيرى آوردى؟ بدان كه روزگار مرا به سخن گفتن با تو وادار كرد وگرنه من تو را ناچيزتر از آن مى‏ دانم كه با تو سخن بگويم.

اى يزيد! هر كارى مى ‏خواهى بكن، و هر كوششى كه دارى به كار بگير، امّا بدان كه هرگز نمى‏ توانى ياد ما را از دل‏ ها بيرون ببرى. تو هرگز به جلال و بزرگى ما نمى ‏توانى برسى.

شهيدانِ ما نمرده ‏اند، بلكه آنها زنده ‏اند و در نزد خداى خويش، روزى مى ‏خورند.

يزيد همچون مارى زخمى به گوشه ‏اى مى‏ خزد. سخنان زينب ‏عليها السلام او را در مقابل ميهمانانش حقير كرده است. او ديگر نمى ‏تواند سخن بگويد.

آرى! بار ديگر زينب افتخار آفريد. او پاسدار حقيقت است و پيام ‏رسان خون برادر.

همه مهمانان يزيد از ديدن اين صحنه‏ ها حيران شده‏ اند. يزيد ديگر هيچ كارى نمى‏ تواند بكند، او ديگر كشتن امام سجّاد عليه السلام را به صلاح خود نمى ‏بيند و دستور مى‏ دهد تا مهمانان بروند و غُل و زنجير از اسيران باز كنند و آنها را به زندان ببرند.

اما كاش يزيد اسيران را به زندان مى‏ برد!...

حتماً تعجب مى‏ كنى!

آخر تو خبر ندارى كه يزيد، اسيران را در خرابه ‏اى برده است. در اين خرابه كه كنار قصر يزيد است، روزها آفتاب مى‏ تابد و صورت ‏ها را مى ‏سوزاند و شب‏ ها سياهى و تاريكى هجوم مى ‏آورد و بچه‏ ها را مى ‏ترساند. نه فرشى، نه رو اندازى، نه لباسى و نه چراغى...

سربازان شب و روز در اطراف خرابه نگهبانى مى ‏دهند. مردم شام براى ديدن اسيران مى‏ آيند و به آنها زخم زبان مى‏ زنند.

هنوز بسيارى از مردم اين اسيران را نمى ‏شناسند. خدايا! چه وقت حقيقت را خواهند فهميد؟ شب ‏ها و روزها مى‏ گذرد و كودكان همچنان بى‏ قرارى مى‏ كنند.

خدايا، كى از اين خرابه بيرون خواهيم آمد؟...