با کاروان عشق؛ قسمت هجدهم

ابن ‏زياد مى ‏داند كه امام حسين ‏عليه السلام هرگز با يزيد بيعت نخواهد كرد. به همين دليل، در فكر جنگ است. البته خودش مى ‏داند كه كشتن امام حسين ‏عليه السلام كار آسانى نيست، براى همين مى ‏خواهد تا آنجا كه مى ‏تواند براى خود شريكِ جرم درست كند.

 او مى‏ خواهد كشتن امام حسين ‏عليه السلام را يك نوع حركت مردمى نشان بدهد. اكنون پنج هزار سرباز كوفى در كربلا حضور دارند و او به خوبى مى‏ داند كه ياران امام به صد نفر هم نمى ‏رسند. امّا او به فكر يك لشكر سى هزار نفرى است. او مى ‏خواهد تاريخ را منحرف كند تا آيندگان گمان كنند كه اين مردم كوفه  بودند كه حسين‏ عليه السلام را كشتند، نه ابن  زياد!

 در كوچه‏ هاى كوفه اعلام مى ‏شود همه مردم به مسجد بيايند كه ابن‏ زياد مى ‏خواهد سخنرانى كند. همه مردم، از ترس در مسجد حاضر مى ‏شوند. چون آنها ابن‏ زياد را مى ‏شناسند. او كسى است كه اگر بفهمد يك نفر پاى منبر او نيامده است، او را اعدام مى‏ كند.

 ابن‏ زياد سخن خويش را آغاز مى ‏كند: «اى مردم! آيا مى ‏دانيد كه يزيد چقدر در حقّ شما خوبى كرده است؟ او براى من پول بسيار زيادى فرستاده است تا در ميان شما مردمِ خوب، تقسيم كنم و در مقابل، شما به جنگ حسين برويد. بدانيد كه اگر يزيد را خوشحال كنيد، پول‏هاى زيادى در انتظار شما خواهد بود.»

 آن‏گاه ابن ‏زياد دستور مى ‏دهد تا كيسه‏ هاى پول را بين مردم تقسيم كنند.

 بزرگان كوفه دور هم جمع شده ‏اند و به رقص و پايكوبى مشغول ‏اند. مى ‏بينى دنيا چه مى ‏كند و برق سكّه‏ ها چه تباهى‏ ها مى‏ آفريند.

 به ياد دارى كه روز سوّم محرّم، چهار هزار نفر فريب عمرسعد را خوردند و براى آنكه بهشت را خريدارى كنند، به كربلا رفتند. امروز نيز، عدّه‏ اى به عشق سكّه ‏هاى طلا آماده مى ‏شوند تا به كربلا بروند. آنها با خود مى ‏گويند: «با آنكه هنوز هيچ كارى نكرده ‏ايم، يزيد برايمان اين‏ قدر سكّه طلا فرستاده است، پس اگر به جنگ حسين برويم او چه خواهد كرد!»

 مردم گروه گروه براى رفتن به كربلا و جنگ با امام آماده مى‏ شوند. آهنگران كوفه، شب و روز كار مى ‏كنند تا شمشير درست كنند. مردم نيز، در صف ايستاده ‏اند تا شمشير بخرند. مردم با همان سكّه‏ هايى كه از ابن ‏زياد گرفته‏ اند، شمشير و نيزه مى ‏خرند.

 در اين هياهو، عدّه ‏اى را مى ‏بينم كه به فكر تهيه سلاح نيستند. با خودم مى ‏گويم: عجب! مثل اينكه اينها انسان‏ هاى خوبى هستند. خوب است نزديك ‏تر بروم تا ببينم كه آنها با هم چه مى‏ گويند:

 - جنگ با حسين گناه بزرگى است. او فرزند رسول خداست.

 - چه كسى گفته كه ما با حسين جنگ مى ‏كنيم. ما هرگز با خود شمشير نمى ‏بريم. ما فقط همراه اين لشكر مى ‏رويم تا اسم ما هم در دفتر ابن ‏زياد ثبت شود و سكّه ‏هاى طلا بگيريم.

 - راست مى‏ گويى. هزاران نفر به كربلا مى‏ روند. اما ما گوشه‏ اى مى ‏ايستيم و اصلاً دست به شمشير نمى ‏بريم.

 اينها نمى ‏دانند كه همين سياهىِ لشكر بودن، چه عذابى دارد. مگر نه اين است كه وقتى بچه‏ هاى امام حسين ‏عليه السلام ببينند كه بيابان كربلا پر از لشكر دشمن شده است، ترس و وحشت وجود آنها را فرا مى ‏گيرد.
 گمان مى ‏كنم كه آنها در روز جنگ با امام حسين‏ عليه السلام آرزو كنند كه اى كاش ما هم شمشيرى آورده بوديم تا در اين جنگ، كارى مى ‏كرديم و جايزه بيشترى مى ‏گرفتيم!

 آن وقت است كه اين مردم به جاى شمشير و سلاح، سنگ ‏هاى بيابان را به سوى امام حسين‏ عليه السلام پرتاب خواهند كرد. آرى! اين مردم خبر ندارند كه روز جنگ، حتى بر سر سنگ‏ هاى بيابان دعوا خواهد شد. زيرا سنگ بيابان در چشم آنها سكه طلا خواهد بود...

 ابن‏ زياد دستور داد در منطقه «نُخَيْله»، اردوگاهى بزنند تا نيروهاى مردمى در آنجا سازماندهى شوند و سپس به سوى كربلا حركت كنند.

 برنامه او اين است كه دسته‏ هاى هزار نفرى، هر كدام به فرماندهى يك نفر به سوى كربلا حركت كنند.

 مردم گروه گروه به سوى نُخَيْله مى ‏روند و نام خود را در دفتر مخصوصى كه براى اين كار آماده شده است، ثبت مى ‏كنند و به سوى كربلا اعزام مى ‏شوند. در اين ميان گروهى هستند كه پس از ثبت‏ نام و پيمودن مسافتى، مخفيانه به كوفه باز مى‏ گردند.

 اين خبر به گوش ابن‏ زياد مى‏ رسد. او بسيار خشمگين مى ‏شود و يكى از فرماندهان خود را مأمور مى ‏كند تا موضوع فرار نيروها را بررسى كند و به او اطّلاع دهد.

 هنگامى كه مأمور ابن ‏زياد به سوى اردوگاه سپاه حركت مى ‏كند، يك نفر را مى ‏بيند كه از اردوگاه به سوى شهر مى ‏آيد اما در اصل او اهل كوفه نيست. اين از همه جا بى‏ خبر به كوفه آمده است تا طلب خود را از يكى از مردم كوفه بگيرد و وقتى مى ‏فهمد مردم به اردوگاه رفته ‏اند، به ناچار براى گرفتن طلب خود به آنجا مى ‏رود.

 مأمور ابن‏ زياد با خود فكر مى‏ كند كه او مى ‏تواند وسيله خوبى براى ترساندن مردم باشد. پس اين بخت برگشته را دستگير مى ‏كند و نزد ابن‏ زياد مى‏ برد.

 او هر چه التماس مى ‏كند كه من بى ‏گناهم و از شام آمده ‏ام، كسى به حرف او گوش نمى ‏دهد. ابن‏ زياد فرياد مى ‏زند:

 - چرا به كربلا نرفتى؟ چرا داشتى فرار مى‏ كردى؟

 - من هيچ نمى‏دانم. كربلا را نمى ‏شناسم. من براى گرفتن طلب خود به اين‏جا آمده‏ ام.

 او هر چه قسم مى ‏خورد، ابن ‏زياد دلش به رحم نمى ‏آيد و دستور مى ‏دهد او را در ميدان اصلى شهر گردن بزنند تا مايه عبرت ديگران شود و ديگر كسى به فكر فرار نباشد.

 همه كسانى كه نامشان در دفتر سپاه نوشته شده و اكنون در خانه ‏هاى خود هستند، با وحشت از جا برخاسته و به سرعت به اردوگاه برمى ‏گردند...