با کاروان عشق؛ قسمت هفدهم

خلاصه:   امام حسین علیه السلام حاضر به بیعت با یزید نشد از مدینه به سوی مکه حرکت کرد. و به دعوت مردم کوفه تصمیم گرفت از مکه به کوفه برود. نزدیکی کوفه حر با سپاه خود جلوی امام را گرفت و گفت که من ماموریت دارم تا شما را نزد ابن زیاد ببرم، امام قبول نکرد به پیشنهاد حر  کاروان در مسیری غیر از کوفه و مدینه به حرکت خود ادامه داد تا حر از ابن زیاد کسب تکلیف کند، ابن زیاد طی نامه ای به حر دستور داد سخت‏ گيرى بر حسين و يارانش را آغاز كند و حسين را در بيابانى خشك و بى ‏آب گرفتار سازد و چون حر با امام حسین علیه السلام مدارا کرده بود عمربن سعد را به فرماندهی سپاه منصوب کرد...

راه بهشت از كربلا مى‏ گذرد! مردم بشتابيد! اگر مى‏ خواهيد خدا را از خود راضى كنيد. اگر مى‏ خواهيد از اسلام دفاع كنيد برخيزيد و با حسين بجنگيد. حسين از دين اسلام منحرف شده است. او مى‏ خواهد در جامعه اسلامى، آشوب به پا كند. او با خليفه پيامبر سر جنگ دارد!

 اين صداى عمرسعد است كه به گوش مى ‏رسد. او در حالى كه بر اسب خود سوار است و گروه زيادى از سربازان همراه او هستند، مردم را تشويق مى‏ كند تا به كربلا بروند.

 ما بايد به هوش باشيم، همواره افرادى مانند عمرسعد هستند كه براى رسيدن به دنيا و رياست شيرين دنيا، دين را دست ‏مايه مى‏ كنند.

 نگاه كن! مردمى كه سخنان عمرسعد را شنيدند، باور كردند كه امام حسين ‏عليه السلام از دين خارج شده است. آيا مى ‏دانى چند نفر در همين روز اوّل در لشكر عمرسعد جمع شدند؟

چهار هزار نفر!

 اين چهار هزار نفر همان كسانى هستند كه چند روز پيش براى امام حسين ‏عليه السلام نامه نوشته بودند كه به كوفه بيايد. آنها اعتقاد داشتند كه فقط او شايسته مقام خلافت است. امّا امروز باور كرده ‏اند كه آن حضرت از دين خدا خارج شده است!

 خبر به ابن‏ زياد مى‏ رسد كه چهار هزار نفر آماده ‏اند تا همراه عمرسعد به كربلا بروند. او باور نمى ‏كند كه كلام عمرسعد تا اين اندازه در دل مردم كوفه اثر كرده باشد. براى همين، دستور مى ‏دهد تا مقدار زيادى سكه طلا به عنوان جايزه حكومتى، به عمرسعد پرداخت شود.

 وقتى چشم عمرسعد به اين سكّه ‏هاى سرخ مى ‏افتد، ديگر هرگونه شك را از دل خود بيرون مى ‏كند و به عشق سكّه‏ هاى طلا و حكومت رى، فرمان حركت سپاه به سوى كربلا را صادر مى ‏كند.

 روز جمعه سوم محرم است و لشكر عمرسعد به سوى كربلا حركت مى ‏كند. گرد و غبار به هوا برخاسته است و شيهه اسب و قهقهه سربازان به گوش مى‏ رسد. همه براى به دست آوردن بهشتى كه عمرسعد به آنها وعده داده است، به پيش مى ‏تازند.

 اكنون ديگر سپاه كوفه به نزديكى‏ هاى كربلا رسيده است. نگاه كن! عدّه زيادى چهره ‏هاى خود را مى ‏پوشانند، به ‏طورى ‏كه هرگز نمى ‏توان آنها را شناخت. چهره يكى از آنها يك لحظه نمايان مى‏ شود. امّا دوباره به سرعت صورتش را مى ‏پوشاند. همسفر! او را شناختى يا نه؟

 او عُرْوه نام دارد و يكى از كسانى است كه براى امام حسين ‏عليه السلام نامه نوشته است. تازه مى‏ فهمم كه تمام اينهايى كه صورت‏ هاى خود را پوشانده ‏اند، همان كسانى هستند كه امام حسين ‏عليه السلام را به كوفه دعوت كرده ‏اند و اكنون به جنگ مهمان خود آمده ‏اند!

 عمرسعد به اردوگاه حُرّ وارد مى ‏شود و حكم ابن ‏زياد را به او نشان مى ‏دهد. حُرّ مى ‏فهمد كه از اين لحظه به بعد، عمرسعد فرمانده است و خود او و سپاهش بايد به دستورهاى عمرسعد عمل كنند.

 در كربلا پنج هزار نيرو جمع شده ‏اند و همه منتظر دستور عمرسعد هستند. عمرسعد دستور مى‏ دهد تا عُرْوه نزد او بيايد.

 او نگاهى به عُرْوه مى‏ كند و مى ‏گويد: «اى عُرْوه، اكنون نزد حسين‏ مى‏ روى و از او سؤال مى‏ كنى كه براى چه به اين سرزمين آمده است؟».

عُرْوه نگاهى به عمرسعد مى ‏كند و مى ‏گويد: «اى عمرسعد، شخص ديگرى را براى اين مأموريّت انتخاب كن. زيرا من خودم براى حسين نامه نوشته ‏ام. پس وقتى اين سؤال را از حسين بكنم، او خواهد گفت كه خود تو مرا به كوفه دعوت كردى.»

 عمرسعد قدرى فكر مى‏ كند و مى‏ بيند كه عُرْوه راست مى‏ گويد. امّا هر كدام از نيروهاى خود را كه صدا مى‏ زند آنها هم همين را مى‏ گويند.

 بايد كسى را پيدا كنيم كه به حسين نامه‏ اى ننوشته باشد. آيا در اين لشكر، كسى پيدا خواهد شد كه امام حسين ‏عليه السلام را دعوت نكرده باشد؟

 همه سرها پايين است. آنها با خود فكر مى ‏كنند و نداى وجدان خود را مى ‏شنوند: «حسين مهمان ما است. مهمان احترام دارد. چرا ما به جنگ مهمان خود آمده ‏ايم؟»

 سكوتى پر معنا، بر لشكر عمرسعد حكم‏فرماست.

 تو مى‏ توانى ترديد را در چهره آنها بخوانى. درست است كه عمرسعد توانسته بود با نيرنگ و فريب اين جماعت را با خود به كربلا بياورد، امّا اكنون وجدان اينها بيدار شده است.

 ناگهان صدايى از عقب لشكر توجّه همه را به خود جلب مى‏ كند: «من نزد حسين مى ‏روم و اگر بخواهى او را مى‏ كشم.»

 او كيست كه چنين با گستاخى سخن مى‏ گويد؟

 اسم او كثير است. نزديك مى ‏آيد. عمرسعد با ديدن كثير، خيلى خوشحال مى‏ شود. او به امام حسين ‏عليه السلام نامه ننوشته و از روز اوّل، از طرف‏داران يزيد بوده است.

 عمرسعد به او مى‏ گويد: «اى كثير! پيش حسين برو و پيام مرا به او برسان». كثير، حركت مى ‏كند و به سوى امام حسين ‏عليه السلام مى ‏آيد.

 ياران امام حسين ‏عليه السلام ( كه تعدادشان به صد نفر هم نمى ‏رسد )، كاملاً آماده و مسلّح ايستاده ‏اند. آنها گرداگرد امام حسين ‏عليه السلام را گرفته‏ اند و آماده ‏اند تا جان خود را فداى امام كنند.

 كثير، نزديك خيمه ‏ها مى ‏شود و فرياد مى ‏زند: «با حسين گفتگويى دارم». ناگهان ابوثُمامه كه يكى از ياران با وفاى امام است او را مى ‏شناسد و به دوستان خود مى ‏گويد: «من او را مى شناسم، مواظب باشيد، او بدترين مرد روى زمين است.»

 ابوثمامه جلو مى ‏آيد و به او مى ‏گويد:

 - اين ‏جا چه مى ‏خواهى؟

 - من فرستاده عمرسعد هستم و مأموريّت دارم تا پيامى را به حسين برسانم.

 - اشكالى ندارد، تو مى ‏توانى نزد امام بروى. امّا بايد شمشيرت را به من بدهى.

 - به خدا قسم هرگز اين كار را نمى ‏كنم.

 - پس با هم خدمت امام مى ‏رويم. ولى من دستم را روى شمشير تو مى ‏گيرم.

 - هرگز، هرگز نمى ‏گذارم چنين كارى بكنى.

 - پس پيام خود را به من بگو تا من به امام بگويم و برايت جواب بياورم.

 - نه، من خودم بايد پيام را برسانم.

 اين‏جاست كه ابوثمامه به ياران امام اشاره مى ‏كند و آنها راه را بر كثير مى ‏بندند و او مجبور مى ‏شود به سوى عمرسعد بازگردد. تاريخ به زيركى ابوثمامه آفرين مى ‏گويد.  

 عمرسعد به اين فكر است كه چه كسى را نزد امام حسين ‏عليه السلام بفرستد.

 اطرافيان به طرف حُزِيْمه اشاره مى ‏كنند. حُزِيْمه، روبه‏ روى عمرسعد مى ‏ايستد. عمرسعد به او مى ‏گويد: «تو بايد نزد حسين بروى و پيام مرا به او برسانى.»

 حُزِيْمه حركت مى‏ كند و به سوى خيمه امام حسين ‏عليه السلام مى ‏آيد. نمى ‏دانم چه مى ‏شود كه امام به ياران خود دستور مى ‏دهد تا مانع آمدن او به خيمه ‏اش نشوند.

 او مى ‏آيد و در مقابل امام حسين ‏عليه السلام قرار مى ‏گيرد. تا چشم حُزِيْمه به چشم امام مى ‏افتد طوفانى در وجودش برپا مى ‏شود.

 زانوهاى حُزِيْمه مى ‏لرزد و اشك در چشمش حلقه مى‏ زند. اكنون لحظه دلباختگى است. او گمشده خود را پيدا كرده است.

 او در مقابل امام، بر روى خاك مى ‏افتد...

 اى حسين! تو با دل ‏ها چه مى ‏كنى. اين نگاه چه بود كه مرا اين ‏گونه بى‏قرار تو كرد؟

 امام خم مى ‏شود و شانه‏ هاى حُزِيْمه را مى ‏فشارد. بازوى او را مى ‏گيرد تا برخيزد. او اكنون در آغوش امام زمان خويش است. گريه به او امان نمى ‏دهد. آيا مرا مى ‏بخشى؟ من شرمسار هستم. من آمده بودم تا با شما بجنگم.

 امام لبخندى بر لب دارد و حُزِيْمه با همين لبخند همه چيز را مى ‏فهمد. آرى! امام او را قبول كرده است.

 لشكر كوفه منتظر حُزِيْمه است. امّا او مى ‏رود و در مقابل سپاه كوفه مى ‏ايستد و با صداى بلند مى‏ گويد: «كيست كه بهشت را رها كند و به جهنّم راضى شود؟ حسين ‏عليه السلام بهشت گمشده من است.»

 در لشكر كوفه غوغايى به پا مى ‏شود. به عمرسعد خبر مى ‏رسد كه حُزِيْمه حسينى شده و نبايد ديگر منتظر آمدن او باشد.

 خوشا به حال تو! اى حُزِيْمه كه با يك نگاه چنين سعادتمند شدى. تو كه لحظه ‏اى قبل در صف دشمنان امام بودى، چگونه شد كه يك باره حسينى شدى؟

 تو براى همه آن پنج هزار نفرى كه در مقابل امام حسين ‏عليه السلام ايستاده ‏اند، حجّت را تمام كردى و آنها نزد خدا هيچ بهانه ‏اى نخواهند داشت. زيرا آنها هم مى‏ توانستند راه حق را انتخاب كنند...

 عمرسعد از اينكه فرستاده او به امام ملحق شده، بسيار ناراحت است. در همه لشكر به دنبال كسى مى‏ گردند كه به امام حسين ‏عليه السلام نامه ننوشته باشد و فرياد مى ‏زنند: «آيا كسى هست كه به حسين نامه ننوشته باشد؟»

 همه سرها پايين است. امّا ناگهان صدايى در فضا مى ‏پيچد: «من! من به حسين نامه ننوشته ‏ام.»

 آيا او را مى ‏شناسى؟ او قُرَّه است. عمرسعد مى‏ گويد: «هم اكنون نزد حسين ‏عليه السلام برو و پيام مرا به او برسان.»

 قُرَّه حركت مى‏ كند و نزديك مى ‏شود. امام حسين‏ عليه السلام به ياران خود مى‏ گويد: «آيا كسى او را مى ‏شناسد؟»

حَبيب بن مظاهر مى ‏گويد: «آرى، من او را مى ‏شناسم، من با او آشنا و دوست بودم. من از او جز خوبى نديده‏ ام. تعجّب مى ‏كنم كه چگونه در لشكر عمرسعد حاضر شده است.»

 حبيب بن مظاهر جلو مى ‏رود و پس از دادن سلام با هم خدمت امام مى‏ رسند. قُرّه خدمت امام سلام مى ‏كند و مى ‏گويد: «عمرسعد مرا فرستاده است تا از شما سؤال كنم كه براى چه به اين‏ جا آمده ‏ايد؟»

 امام در جواب مى ‏گويد: «مردم كوفه به من نامه نوشتند و از من خواستند تا به اين‏ جا بيايم.»

 جواب امام بسيار كوتاه و منطقى است. قرّه با امام خداحافظى مى ‏كند و مى‏ خواهد كه به سوى لشكر عمرسعد باز گردد.

 حبيب بن مظاهر به او مى‏ گويد: «دوست من! چه شد كه تو در گروه ستم‏ كاران قرار گرفتى؟ بيا و امام حسين ‏عليه السلام را يارى كن تا در گروه حق باشى.»

 قُرّه به حبيب بن مظاهر نگاهى مى‏ كند و مى ‏گويد: «بگذار جواب حسين را براى عمرسعد ببرم، آن‏گاه به حرف ‏هاى تو فكر خواهم كرد. شايد به سوى شما باز گردم». امّا او نمى‏ داند كه وقتى پايش به ميان لشكر عمرسعد برسد، ديگر نخواهد توانست از دست تبليغات سپاه ستم، نجات پيدا كند.

 كاش او همين لحظه را غنيمت مى ‏شمرد و سخن حبيب بن مظاهر را قبول مى‏ كرد و كار تصميم‏ گيرى را به بعد واگذار نمى ‏كرد.

 اينكه به ما دستور داده‏ اند در كار خير عجله كنيم براى همين است كه مبادا وسوسه‏ هاى شيطان ما را از انجام آن غافل كند...