تربیت دینی 9؛ جشن ادب
توی این قسمت هم تربیت دینی داریم و هم جشن و کیک و شیرینی و دست و شادی. کلی خوش می گذره، تازه اگه مامان و باباها عواقب این جشن رو بدونن بیشتر هم بهشون خوش می گذره.
بریم ببینیم...
همان طور که وقتی بچه ها به سن تکلیف می رسند خوب است که یک جشن تکلیف برایشان بگیریم و اهمیت موضوع رو با این جشن به آنها گوشزد کنیم، برای مرحله ی مهم دیگری از زندگی اشان یعنی هفت سال دوم هم بهت است که جشنی گرفته بشود تا در مورد تغییراتی که قرار است در زندگی کودک پیش آید او رو آگاه کنیم. اسم این جشن را می توانیم «جشن ادب بگذاریم».
بهتر است که سن بچه ها به قمری حساب شود.
در این روز می توانیم کیک بپزیم و خانه رو تزئین کنیم و این حس رو به فرزند منتقل کنیم که قرار است اتفاق مهمی در زندگی آنها بیفتد و بزرگ شوند و قرار است رفتار او و شما تغییر کند. به هر حال باید به هر طریقی که برای او ماندگارتر خواهد بود او را به سمت غلامی سوق دهیم.
همانطور که می دانیم کودک زیر هفت سال امیر است و هفت تا چهارده سال غلام. به نظر میرسد که پرش از مرحله ی امیری به غلامی خیلی دشوار باشد، ولی اگر حقیقت ماجرا را بخواهیم با توجه به نوع آفرینش ، این پرش در این مرحله از زندگی یک چیز حیاتی است و نوع نیازهای درونی هر انسان در آن سنین ، کودک را به سمت آن سوق می دهد.
در واقع باز تاکید می کنیم کودک باید دوران امیری خودش را به خوبی سپری کرده باشد، در این صورت مژده می دهیم که طبق روایات شخصیت وجودی انسان در سن هفت تا چهارده سالگی به یک مرحله ی دوست داشتنی برای والدین رسیده است.
در مرحله ی اول باید قبل از اینکه کودک به سن هفت سالگی برسد (مثلا 6 ماه جلوتر) به او بگوییم که قرار است شش ماه دیگر برایت جشن ادب بگیریم، و کم کم او را در جریان نوع تغییر رفتارهایتان با او قرار دهید و اینکه دیگر از آن سن انتظار شما هم از او فرق خواهد کرد.
برای او این دوران را، شیرین نشان دهید. بگویید که «دیگه داری بزرگ می شی» و واقعا خودتون به این مساله اعتقاد داشته باشید. مثلا اگه تا قبل از 7 سال کودک اسباب بازی هایش را جمع نمی کرد و شما با مهربانی این کار را برای او انجام می دادید، دیگر در این سن باید به او (البته باز هم با مهربانی) یادآوری کنید که این کار را باید خودش انجام دهد . اگر تا قبل از این سن، وسایل او را تمیز می کردید ، در این سن او باید خودش این کار را انجام دهد.
می توانید تمام این کارها را با کمک فرزندتان لیست کنید و مطمئن باشید سیر رشد شخصیتیش با این امور مانوس خواهد بود و از اینکه مسئولیتی را به دوشش بگذاریم خوشحال خواهد شد.
حتی خوب است برای علاقمندی بیشتر او به انجام دادن وظایفش، تا قبل از رسیدن موعد مقرر از او هیچ کاری را نخواهید و او را مشتاق تر کنید که بعد از جشن ادب وظایفش را انجام دهد.
در لیست خودتان به ریز مسایل شخصیتی و ادب و نوع رفتارها بپردازید، برای تهیه این لیست خوب است که پدر و مادر و فرزند حضور داشته باشند و مسئولیت ها یکی پس از دیگری با میل و رغبت نوشته شود (پدر و مادر از اینکه فرزندشان به این مرحله رسیده که دیگر بزرگ شده خوشحالی خود را ابراز کنند و به او افتخار کنند و فرزند هم در این شرایط در قبال مسئولیت هایی که به او محول خواهد شد ابراز خوشحالی خواهد کرد)
سلام کردن را به کودک خود یاد بدهید و وقتی سلام کرد تشویقش کنید که چه سلام قشنگی کردی؛ مثلا به کودک خود بگویید که هر کس اول سلام کند 70 تا جایزه نزد خدا دارد، از آداب سلام این است که کسی که از در وارد می شود باید سلام کند یا کسی که سواره است باید به پیاده سلام کند ؛ این فرهنگ سازی را انجام دهید. البته تا قبل از هفت سال هم می توان با رفتارهای خود این امور را به او به طور غیرمستقیم آموزش داد (مثلا به شیوه نمایشنامه ای) ولی از این سن به بعدشما از او انتظار خواهید داشت که این مورد را به عنوان وظیفه ای که بر دوشش است انجام دهد.
رعایت نظافت شخصی در این سن مهم است و شما باید آن را به فرزند خود یاد بدهید. همچنین انجام کارهای شخصی مثلا سر موقع غذا بخورد، نماز بخواند، بخوابد و غیره. در رفع نقص های بچه ها باید اول ریشه یابی کنید، مثلا اگر نمره ی درس ریاضی او کم شده اول باید علت آن را بفهمید مثلا ممکن است مشکل او این باشد که بلد نیست چگونه تکالیف خود را انجام دهد شما باید ترتیب انجام دادن کارها را به بچه ها یاد بدهید، مثلا به او یاد بدهید که همه ی کارهایی که باید انجام دهد را بنویسد و اول سخت ترین آن ها را انجام دهد مثلا در انجام تکالیف مدرسه اول درس سخت را بخواند بعد نقاشی بکشد.
به آن ها یاد بدهید که کوچکترها باید به بزرگترها احترام بگذارند؛ در خانه از پدربزرگ و مادربزرگ خیلی مثبت صحبت کنید تا بچه ها محبت کردن به آن ها را یاد بگیرند و ادب پیدا کنند. بهترین راه برای آموزش ها ، رفتار عملی پدر و مادر می باشد. اگر که از نعمت پدر و مادر برخوردارید که چه بهتر ؛ می توانید با احترام زیادی که به آنها می گذارید ، طریقه ی احترام گذاشتن رو آموزش دهید. مثلا دست و حتی پاهای والدینتان را در حضور فرزندانتان ببوسید، چه اشکالی دارد که شخصی غرور خود را در برابر پدر و مادرش بشکند!! به هیچ وجه در مورد اشتباهات آنها صحبت و شکایت نکنید. اگر بعضی از رفتارهای آنها شما را آزار داد با فروتنی در مقابل آن ها کرنش کنید و به هیچ وجه آنها را ندیده نگیرید . ( ادب فردی، ادب ارتباط با اقوام، ادب اجتماعی و...)
بچه ها در رنج و سختی ها ساخته می شوند و شکوفا می شوند وقتی بچه ها بیکار باشند و شما کاری را به آن ها محول نکنید به سراغ اینترنت و چت و سی دی و خدایی نکرده فیلم ها و کارهای خلاف می روند. اگر بچه ها اعتماد به نفس بالا داشته باشند و در سختی به سر برند ساخته می شوند و به خودشان احترام می گذارند و خود را گرامی خواهند داشت(عزت نفس). پس سعی کنید بچه ها را به کار بگیرید حتی با کوبلن دوختن یا بافتنی و خیاطی و کارهای هنری. شما باید از وقت بچه ها برای هنرهایشان و خدمت دادن استفاده کنید چون وقتی بچه ها بیکار باشند پدر شما را در می آورند!
اصولا بچه ها در سن دبیرستان به عقل تحلیلی می رسند و مدام چرا چرا می کنند و اگر بچه در سن 7 تا 14 سالگی ادب نشود و احترام گذاشتن را یاد نگیرد دیگر هرگز مودب نخواهد شد! و اگر شما در سن دبیرستان مثلا به بچه بگویید که به پدرت احترام بگذار آنوقت است که چرا می آورد و اطاعت نمی کند.
توجه:
1- برای محول کردن مسئولیت ها ، می توانید به کودکان خود بگویید که مثلا تو مسئول فلان کار هستی، با آوردن کلمه ی مسئول قبل از آن کار، کودک احساس بزرگی خواهد کرد و از اینکه توانسته در مورد کاری ریاست آن را به عهده بگیرد خیلی احساس خوبی خواهد داشت. مثلا مسئول جمع کردن اسباب بازی، مسئول انداختن سفره و...
2- مسئولیت هایی را به فرزندان بدهیم که از عهده ی آن به خوبی می توانند بر آیند و از اول، لیست را زیاد سنگین نکنیم که احساس عجز در انجام آنها داشته باشند و همین ترس آنها را از انجام وظایفشان باز دارد. می توان هر هفته بنا به شرایط مسئولیت هایی را به او داد و یا آنها را از انجام بعضی از مسئولیت ها معاف کرد.
3- حتما کارهایی را که خوب انجام داده اند ، به عنوان تشویق ، به گونه ای که آنها به عنوان نفر سوم متوجه بشوند ، در حضور پدرشان تعریف کنید و به فرزند خود افتخار کنید.