عشق یاد گرفتنی است!

 در این قسمت به اهمیت عشق ورزیدن و احترام متقابل والدین به یکدیگر و تاثیر آن در تربیت فرزندان می پردازیم...

 باید این اصل را بپذیریم که بچه ها دیدگاه های ما را یاد می گیرند و از طریق دیدگاه های ما زندگی می کنند. آنها متوجه می شوند ما چه تصوری نسبت به خود و چه تصوری نسبت به همسرمان داریم. اگر این تصوری که از همسرمان داریم حاکی از رفتار و احساساتی معطوف به احترام باشد، آنها نیز می آموزند که به ما و پدرشان و همه ی افراد جامعه در سطح دنیا احترام بگذارند. حتی اگر آن فرد افکار و رفتارش مطابق میل او نباشد. زیرا بچه ها عشق را از نگاه والدین می آموزند.

 اگر والدین نگاهی معطوف به عشق ، علاقه و پذیرش بی قید و شرط نسبت به یکدیگر داشته باشد ، فرزندان، عشق، علاقه و پذیرش بی قید و شرط را می آموزند و آن را بعنوان رفتار غالب زندگی خود دریافت می کنند. یعنی دست به نمونه برداری ادراکی می زنند و از طریق داده های این نمونه برداری تعمیم می دهند و می آموزند این رفتار را نسبت به انسان های مهم زندگی خود (همسر آینده اشان) داشته باشند.

مادر و پدر حتی در صدا کردن یکدیگر باید احترام و علاقه ی خود را نشان دهند و به فرزندان اجازه ندهند که حتی در غیاب یکی از والدین بی احترامی صورت گیرد ، در این صورت فرزند خانواده ی خود را مستحکم می بیند و عشق و احترام پدر و مادر به یکدیگر سبب دلگرمی آن ها به زندگی و دوری از تنش های درونی برای او می شود.

همکاری والدین

اولین ملاک در مورد تثبیت جایگاه پدر در خانواده توسط مادر این است والدین با هم همکاری و همدلی داشته باشند و یک درک متقابل بین آنها به وجود آید، پدر نقش حمایت کننده و سطح اتکای خوبی برای خانواده است و مادر نیز ضمن حفظ ارزش های پدر ، این موضوع را می پذیرد که در تمام ارکان زندگی برای موفقیت تک تک افراد خانواده می تواند بسیار موثر و مفید باشد.

برای این منظور مادر باید تصویر یک حامی از پدر بسازد و پدر نیز باور داشته باشد که مادر نقش سازنده و مفیدی در زندگی مشترکشان دارد و از جایگاه ویژه ای برای رشد فکری – عاطفی ، جسمی و اجتماعی افراد خانواده برخوردار است. اگر والدین در راستای فرزندپروری با یکدیگر همسنگ و همدل باشند ، بسیار موفق خواهند بود و زندگی مشترکشان سرشار از عشق و عطوفتی به فرزندانشان عرضه می کنند .

در صورتی که اگر والدین با هم اختلاف سلیقه و نظر داشته باشند ، هر کدام سعی دارند که ارایه نقش خود را قوی تر جلوه دهند و شیوه های رفتاری و تربیتی متفاوتی را اعمال کنند، چون هدفشان این است که نقش خود را پررنگ تر از نقش والد دیگر در حضور فرزندان مطرح کنند در این صورت زندگی به میدان رقابت تبدیل می شود که حتما باید یک برنده و یک بازنده داشته باشد و قربانی این نزاع بیش از همه، فرزندان خواهند بود. در حالیکه والدین می توانند با همکاری و تشریک مساعی ، در کمال احترام به یکدیگر به هدف های مورد نظر در زندگی مشترک و تربیت صحیح فرزندانشان اهتمام ورزند.