آموزش مهارت قصه گویی؛ گام پانزدهم

یکی از بهترین خاطرات من برمیگرده به وقتایی که کنار یه بچه کوچولو -مخصوصا تو سن حول و حوش 5 سالگی -نشستم و به شیرین زبونیش گوش کردم. اونقدر بامزه صحبت می کنن که آدم به وجد میاد باهاشون هم کلام بشه...

درست حدس زدید، اینا رو گفتیم تا بگیم از این مرحله قصه گویی برای بچه های 4 تا 6 سال رو تمرین می کنیم. و جالب اینکه وقتی این پست رو آماده کرده بودیم، یکی از مامان های خوب مدرسه برامون قصه ای فرستاده بودند که دیدیم مصداق کامل این پست هست و مثال خوبی بود برای ما؛ با این اوصاف بریم ببینیم این پست، چی از آب درمیاد...

کودکان چهار تا شش ساله می توانند مدت ها کنار شما بنشینند و به حرف ها، ماجراها و قصه هایی که شما برای آنان تعریف می کنید گوش بدهند. آنان می توانند در قصه گویی شما شرکت کنند ، نظر بدهند و حتی به شما بگویند چه قصه هایی برایشان تعریف کنید. در این بخش لازم است به نظرهای کودکان توجه کنید و در عین حال شیوه های قصه گویی را نیز جالب تر کنید.

 مامان یاسمن و محمد پارسا برامون یه قصه فرستادند که مثالی خوبی برای این قسمت هستش. بخونیم:

_________________________________________________________ 

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ کس نبود یه دونه ی سفید رنگ کوچولویی بود که خیلی غمگین بود...

آخه می دونید چرا؟ چون اسمش رو نمی دونست...

یه روز فکر کرد که بره بگرده شاید بتونه اسمش رو پیدا کنه. همینطور که داشت می رفت رسید پیش خوشه ی گندم. گفت سلام، اسم شما چیه؟...

خوشه گندم گفت: سلام، من خوشه ی گندم هستم. دونه کوچولو گفت: تو به چه دردی می خوری؟

خوشه ی گندم گفت من رو می چینند بعد دست چین می کنند و می برنم آسیاب تا اسیابم کنن (اینجا از یاسمن پرسیدم گندم که آسیاب یشه چی میشه و اونم درست جواب داد)

بعد آرد میشم و نانوا از آردم نون می پزه (اینجا ازش خواستم اسم نونها را بگه) نون سنگگ .نون لواش. بربری تافتون... تازه از آرد من استفاده های دیگه هم می کنند مثلا شیرینی می پزند کلوچه می پزند...

دونه کوچولو گفت: من که این چیزا که گفتی رو ندیدم اما چون منم مثل تو کوچولو هستم و شکل توام پس من هم گندمم!... گندم گفت: نه، تو مثل من بلند هستی اما من رنگم زرده تو سفیدی؛ من وسط دونم شیار داره اما تو نداری؛ پس تو گندم نیستی...

دونه کوچولو ناراحت شد و گفت: پس من چی هستم؟ گندم گفت نمی دونم، برو جلوتر شاید کسی رو دیدی و بهت گفت که کی هستی. دونه کوچولو ناراحت داشت می رفت که رسید به یه گل سرخ. سلام کرد و گفت: تو کی هستی؟ گل سرخ گفت: سلام من گل سرخم. دونه کوچولو گفت: به به، چه بوی خوبی داری. گل سرخ گفت: ممنونم. دونه کوچولو گفت: تو به چه دردی می خوری؟...

 گل سرخ گفت: (اینجا دوباره از یاسمن پرسیدم مامان جان گل سرخ به چه دردی می خوره؟ یاسمن گفت ازش گلاب درست می کنند از گلابم شربت درست می کنند) ما رو بیشتر تو شهر کاشان میچینند بعد میبرند می جوشونند و از ما گلاب می گیرند؛ به خاطر همون بوی خوبی که گفتی داریم.

دونه کوچولو که خیلی خوشش اومده بود گفت: منم دونه ی گل سرخ هستم. گل سرخ مهربون خندید و گفت: نه عزیزم، تو رنگ دونه های من نیستی. (رنگ دونه گل سرخ رو نمی دونستم چه رنگیه یاسمن ازم پرسید مامان رنگ دونه گل سرخ چه جوری گفتم: نمی دونم مامان، ولی فکر کنم زرد یا کرم باشه اما بذار برات می پرسم) یکم برو جلوتر اونجا یه درخت دانا هست از هر کی بپرسی نشونت می ده اون حتما کمکت می کنه...

دونه کوچولو رفت بازم غمگین بود یه دفعه چشمش افتاد به یه درخت گفت: سلام . درخت جواب داد و گفت:سلام دونه کوچولو پرسید: تو درخت دانا هستی؟ درخت گفت: بله ؛ دونه کوچولو خوشحال شد و گفت: من نمی دونم کی هستم! تو می دونی من دونه ی چی هستم؟ درخت گفت: بله که میدونم، دونه کوچولو هیجان زده شد و گفت: حتما منم یه درختم که شما اسم من رو می دونید...

درخت بلند بلند شروع کرد به خندیدن و گفت: نه عزیزم شما درخت نیستی. دونه ی ما قهوه ای رنگه ما رو از توی جنگل می برند بعد میبرند (اینجا باز هم از یاسمن پرسیدم از چوب درخت چی درست می کنند؟مامان شما به دونه کوچولو بگو؛ اونم با خوشحالی گفت در و تخته و صندلی و میز تخت خواب) از ما در و پنجره و میز و خیلی چیزهای دیگه درست می کنند. تازه دفتر و مداد هم از ما درست می کنن.

همه ی آفریده های خدا به درد می خورند؛ خدای مهربون هیچ چیز رو بدون استفاده نیافریده و اما شما...

از شما برای مهمونی ها استفاده میشه، می پزنتون با زعفران و زرشک تزئینتون می کنن؛ شما رو بیشتر تو شهرهای شمال می کارند (اینجا از یاسمن پرسیدم مامان اون چیه؟ همون که سفیده روش زعفرون می ریزند و زرشک بعد با خورشت می خورند؟ گفت آهان مامان برنجه از خوشحالی که فهمیده کلی برا خودش دست زد)

دونه کوچولو گفت: خدا رو شکر بالاخره فهمیدم اسمم چیه... دونه کوچولو دیگه غمگین نبود؛ خوشحال و خندان با راهنمایی درخت دانا رفت به طرف شالیزار برنج.

قصه ما به سر رسید کلاغه به خونش نرسید رفتیم بالا دوغ بود اومدیم پایین ماست بود قصه ما راست بود.