بازی فردی و گروهی بچه ها

شاید شما مامان های عزیز هم دوست داشته باشید اطلاعاتی درباره ی بازی های فردی و گروهی فرزند دلبندتون و نوع بازی او در سنین مختلف داشته باشید...

انواع بازی:

 بازی ها انواع مختلفی دارند. در اینجا تنها به دو نوع اجرا اشاره می شود:

 ۱. بازی فردی            ۲. بازی گروهی.

 بازی فردی:

·         در بازی فردی کودک به تنهایی بازی می کند و دیگران دخالتی در بازی او ندارند. کودکان کم سن و سال که قادر به ایجاد رابطه با دیگران نیستند و همچنین کودکانی که به هر دلیل دسترسی به کودکان دیگر ندارند،  بیشتربه بازی فردی می پردازند. به طور کلی با افزایش سن (از سه سالگی به بعد) گرایش به بازی های فردی در کودکان کم می شود و به بازی های گروهی، بیشتر علاقه پیدامی کنند.

·         در خانواده های پر جمعیت، کودکان به بازی های گروهی که به وسیله نیاز ندارد، می پردازند. اما بازی های فردی برای کودکانی که هنوز قادر به بازی جمعی نیستند، طبیعی است. در این نوع بازی ها نیاز کودک به خیال پردازی ارضا می شود. افزون بر تقویت حواس و مهارت ها، گاه کودک به تقلید از دیگران  می پردازد و به  این ترتیب قوه ی تخیل او گسترش می یابد.

بازی های گروهی:

·         بازی گروهی به آن دسته از بازی ها گفته می شود که در آن دو یا چند نفر شرکت دارند. این بازی ها دارای قوانین ویژه ای هستند و لذت بردن از بازی بستگی به رعایت همین قوانین دارد.

·         بازی های گروهی روحیه ی جمعی کودک را تقویت می کند و مهارت های لازم در برخوردهای اجتماعی را به او می آموزد. گرایش به این بازی ها از سه سالگی شروع می شود. شرکت کنندگان بازی معمولا سه نفرند ولی بازی به زودی از هم می پاشد. در سن دو یا سه سالگی کودک نمی تواند در عین  حال  به بیش از یک نفر توجه کند. اگر سه کودک دو یا سه ساله را در کنار هم قرار دهیم، یک نفر کنار گذاشته می شود و در بازی شرکت نمی کند. چون تکرار درست و به موقع حرکات بازی جمعی برای کودکان در این سن دشوار است، آن ها نمی توانند توجه خود را بیش از چند لحظه روی یک موضوع متمرکز کنند.

چهار دوره بازی

برای کودکان چهاردوره یا مرحله نام می برند که به قرار زیر است:

۱- مرحله کاوشی: که تا حدود ۳ ماهگی است و بازی کودکان عمدتا عبارت است از: نگاه کردن به اشخاص و اشیاء و احیانا کوشش برای گرفتن اشیایی که جلو چشمشان می گیرند. بعد از آن کودک سعی می کند همه چیز را بگیرد، زیرا می تواند حرکات اعضای بزرگ بدنش را تا حدی کنترل کند.

۲- مرحله اسباب بازی : از یک سالگی آغاز و بین ۵ و ۶ سالگی به اوج خود می رسد. در این دوره ، کودک با اسباب بازی ها ، بازی و آنها را جاندار می پندارد و با آنها صحبت می کند و آنها را تنبیه یا تشویق می کند.

۳- مرحله بازی حرکتی و نمایشی: معمولا پس از ورود به مدرسه ، بازی های کودک ، عمدتا حرکتی و نمایشی است، جز هنگام تنهایی که ممکن است به اسباب بازی های خود پناه ببرند. در این مرحله کودک به بازی های ورزشی و جمعی می پردازد.

۴- مرحله بازی رویایی: که حدود بلوغ شروع می شود و کودک، دیگر به فعالیت های بازی علاقه نشان نمی دهد و بیشتر اوقاتش را در بازی های رویایی صرف می کند.

بازی در جریان افزایش سن کودک:

تعداد فعالیت های بازی با افزایش سن بیشتر می شود. البته وجود امکانات و همبازی ها در این اصل مؤثر است. با افزایش سن ، بازی شکل اجتماعی پیدا می کند و کودک از محوری بیرون می آید. تعداد همبازی ها با افزایش سن کمتر می شود. بازی روز به روز خاصیت جنسی پیدا می کند یعنی کودکان خردسالی که بازی ها و اسباب بازی های دخترانه و پسرانه برایشان فرقی نمی کرد، با افزایش سن ، به بازی ها و اسباب بازی های گروه جنسی خود متمایل می شوند که طبعا عامل فرهنگ جامعه در این تمایل بسیار مؤثر است.

با بزرگ شدن بازی کودک کمتر فعالیت بدنی دارد. تقریبا نزدیکی های بلوغ علاقه به بازی های فعال به حداقل می رسد و او بیشتر به بازی های سرگرمی و تفریحی علاقمند می شود، از قبیل گردآوری مجموعه های مختلف.